Het koolmeesje in de pot

Terwijl ik nog steeds in Voorst ben hier, qua foto’s ~klik hier~, haalt Pitcher de finale, en dat is goed! Dit betekent een derde ronde waar dit bij de vorige toernooien net niet was. Dat was jammer, maar dat kan zo lopen. Dit keer, ik wist het wel, waarom weet ik niet, dat hij dit keer wel volledige rondes en alle drie zou spelen.

Samen met de vrouw van de andere mede speler, eindig ik op het terras, ik was nu wel even klaar met rondhuppelen en besloot van het terras te genieten, haakwerkje erbij, wat te drinken, en gewoon genieten. Ineens zien wij dit koolmeesje op een bloempot zitten.

Ik ga verzitten, want ik zit net niet goed, pak een ander plekje met goed uitzicht, want het koolmeesje blijft terug komen. Eerst denken wij dat het een nestje aan het bouwen is. Maar dan, komt het terug met een rups, en als het even stil is, horen wij gepiep?

Serieus?

Als het meesje weg is, sta ik op en kijk voorzichtig in de plant en de pot, ik zie niets, geen nestje, en op dat moment hadden we ook nog niets horen piepen. Weer even zitten en hop, daar kwam het meesje aan met rups… en ineens hoorden we gepiep. Waar dan!

De mezen, het waren er twee, bleven af en aan vliegen, alleen als er teveel beweging was op het terras, bleven ze even zitten op de dakrand achter ons, wij zaten dicht tegen het pand aan van het clubhuis en woonhuis ernaast.

Soms duurde het ook vrij lang voor de koolmees er weer uit kwam, maar dat gaf niets, ik zat perfect en wat was ik dankbaar, blij en happy dat ik deze fotoshoot mocht en kon maken, gewoon op een druk bezocht terras!

Nog eentje dan! Om dan nog een vogeltje te zien overvliegen die in een boompje naast het terras ging zitten, deze probeerde ik te achtervolgen, om dan de eigenaar tegen te komen, die had al die tijd ook op het terras mij gevolgd en vertelde mij dat de meesjes onderin de pot zitten en zijn uitgekomen. Dat hij daarom de plant scheef heeft gezet, zodat papa en mama er makkelijker in en uit kunnen komen. Met water geven moet hij oppassen, doen ze ook, want ze zitten op de bodem van de pot, hahaha

En die pot is best groot… Best bijzonder zo vlak naast de in en uitloop van het clubhuis/eetgelegenheid, dat deze koolmezen daar zijn gaan zitten.

Kinderen, honden, mensen, van alles loopt hier in en uit, recreatie vanuit de buurt is welkom, pitch en putters natuurlijk, golfers, alles… Dit is dus de pot, waar ze in zitten/zaten 😉

Dan heb je lef niet?

Advertenties

De tijd vliegt! Foto’s, foto’s en nog meer foto’s

Dit zijn nog steeds foto’s die ik gemaakt heb in/bij Voorst, dit keer rond de golfbaan, na de lunchpauze, nog een rondje direct langs de golfbaan. Heb je voorgaande gemist? ~klik hier~ 

Ondertussen heb ik zoveel materiaal aan fotografie opgebouwd dat ik het zelf niet meer weet, wat ik jullie al wel en niet heb laten zien van de afgelopen maanden zelfs. Ik moet zelf even kijken en notities maken wat ik al gehad heb en ondertussen zelfs kan updaten qua view/uitzichten hoe de natuur hier verandert is.

Daarnaast, ben ik eigenlijk zo’n blogster, die niet eerder iets wil neer zetten, dan wanneer ik ook de tijd heb om bij jullie op bezoek te komen en te lezen en eventueel te reageren. Dit probeer ik al iets los te laten, dank aan echt mijn meest trouwe bezoekers en bezoeksters, no matter what, die ook weten dat ik ineens even flink kom terug lezen en kijken en reageren zodra ik de tijd even heb.

Ook nu, zal ik dit blog neer zetten, en dan zal ik al snel onder de douche verdwijnen om dan alweer weg te gaan. Op naar de baan, in Leeuwarden dit keer, om samen met Pitcher een andere baan dan in Koudum te tackelen, lees oefenen in Pitch en Putt.

Als wij weer thuis komen vanmiddag, dan ben ik rozig, ben ik alweer lang en veel buiten geweest en de zon schijnt hier, heerlijk is dat, doch, dan is de zin er ook niet meer behalve loom zijn en genieten van elkaar, wie weet een dutje tussendoor.

Maandag overdag weer op pad, erg leuk, waarover later meer, die foto’s moeten nog gemaakt worden, ha ha 😉

Dinsdag zou weer een dag kunnen zijn waarin ik even tijd heb om bij jullie langs te komen, dan is wel competitie voor Pitcher, maar deze sla ik meestal over en blijf ik even thuis. Woensdag is het weer op naar Koudum, waar ik misschien opnieuw, dat beslis ik na straks, ook mee zal gaan in de competitie als gast en leerling.

Donderdag en vrijdag zijn nu nog open, maar er liggen ook alweer nieuwe plannen, zaterdag, daar heb ik zin in. Dan gaan we naar Drenthe, Koekange.

Want…

Mocht je er nu in de buurt wonen of kennis willen maken met deze sport, want dat is het echt! ~klik dan hier voor meer info~.

Hoe laat wij gaan weet ik nog niet, wel weet ik, dat mijn leraar die hier zijn thuis basis heeft eigenlijk, mij allang heeft ingedeeld voor de Texas Scramble. Geen idee nog wat het is, heb al het 1 en ander gehoord, maar ik zie het op die dag zelf wel, wat ik wel weet, is dat ik de hele dag kan oefenen als ik wil 😉 En de BBQ, jaaaaaaa daar zullen we zeker bij zijn! Laat het feest maar beginnen!

Kortom, zonder doelen te stellen voor dit hele jaar, bevind ik mij in een hele fijne flow die mij ontzettend veel goed doet en waar ik echt plezier in heb. Ik heb er zin in!

Mijn doelstelling is dan ook altijd, go with the flow! Dan gebeurt er het meeste ben ik sinds een paar jaar achter, dan dat je echt opschrijft wat je wil bereiken of doen, meestal dan 😉

Ik wens jullie allen alvast een hele fijne nieuwe week toe!

De Putter #2 De Koolmees #1

Ik schreef al eerder dat ik afgelopen zaterdag dd 19 mei in Voorst was, of bij Voorst. Dat ik samen met een andere dame een wandeling maakte en dat wij achteraf hoorden dat wij in Duitsland hadden gelopen, zomaar. ~klik hier~

Ik keek mijn ogen uit en waande mij terug in mijn jeugd. Ik zag een haverveld en dat heb ik echt sinds mijn tienertijd niet meer gezien. Ik werd zo blij als een kind. Je beseft pas wat je mist, als het niet meer om je heen is, tegelijk wen je aan de dingen om je heen, dat je het ook vergeten kunt, tot je het weer tegen komt. En dat was hier. Zo simpel, een veld met haver, ik waande mij terug in de tijd dat ik samen met mijn opa de polders in ging om aardappels te halen, bij mijn oom langs te gaan en dat hij mij altijd vertelde, dit is dit, dat is dat wat er op de velden groeiden van de Houtrakpolder.

Hoe mooi kan zo’n veld zijn, en dan was de zon er nog niet eens, het was nog vroeg.

We liepen door en zagen mooie paden welke wij graag gingen onderzoeken. Maar ja, ze liepen dan toch een beetje dood, in de zin van, zo begroeid dat er niet eens een pad meer was. Echt verder kon je niet, of je moet een voorliefde hebben voor brandnetels en andere hoge gewassen.

Hier bijvoorbeeld, en hier werd al een vogeltje gespot, maar deze kreeg ik niet te pakken voor mijn camera. Hier besloten wij ook om langzaam terug te lopen.

Weer terug, bleek dat het uitliep allemaal en de lunch 3 kwartier later werd geserveerd. We hadden dus nog even de tijd. De dame ging het veld op, ik besloot bij het terras te blijven in de buurt en op mijn eentje nog wat spotten. En dat lukte.

 

Het koolmeesje, zit hier op de baan in 1 van de bosjes, en vloog af en aan van en naar het nest op de driving range achter mij.

Deze bleef best lang zitten ondanks de ballen die vanaf hole 18 voorbij kwamen suizen.

Ik raakte nog even in gesprek met een man die er woont en zelf ook speelt, maar geen wedstrijden, hij was er gewoon om zijn mede sporters uit de buurt te ondersteunen, en de rest ook, omdat wij eventueel zagen vanaf hier, waar de bal in de bosjes ongeveer terecht waren gekomen. Ergens, in het gesprek, half gedraaid hoorde ik de man zeggen, ‘zo he, die legt hem meteen mooi op de green!’ De bal dus vanaf de afslagplaats/tee. Ik keek even om naar die plek en zag mijn eigen Pitcher staan die deze bal had afgeslagen. hahahaha ‘oh dat is de mijne, dat doet ie nu altijd eigenlijk!’ Natuurlijk maakte ik wat foto’s.

Nou eentje dan, op de green van hole 18… het werd een Par (3 slagen).

Ik besloot om afscheid te nemen en nog wat rond te struinen.

Opnieuw zag ik het vogeltje met de zo fel rode kop, vlak bij een sloot, en deze ging in dat lange gras zitten. Vanaf een hele grote afstand heb ik deze genomen.

Opnieuw het puttertje. Ik kwam later nog in gesprek met de eigenaar die heel veel zelf doet op de banen. En hij vertelde mij dat hij deze nog nooit eerder was tegen gekomen. Nieuw op zijn grond dus.

Hoe dan ook, ik vond het geweldig en nu was het toch wel tijd voor de lunch…. Ronde tweee zou in elk geval nog gespeeld gaan worden wist ik. Daarna zouden we verder zien qua punten of Pitcher ook de finale zou halen.

Persoonlijke update:

Het zijn hele drukke dagen, zeker het afgelopen Pinksterweekend, ik zeg altijd op andere blogs waar men graag maandelijkse doelen vertelt, van wat men wil doen in deze maand, dat ik dat nooit van tevoren weet, op vaste data als verjaardagen na bijv. hou ik alles graag open, en zo bevind ik mij in de drukte van grote toernooien, lessen van Pitch en Putt, komt er een enorme feestdag aan te Koekange omdat Pitch en Putt 20 jaar bestaat in Nederland. Zijn wij bij de zoon van Pitcher geweest en zijn kinderen en zijn vrouw natuurlijk. En een dag later bij mijn ouders waar wij werden uitgenodigd om te blijven eten, toen wij er eenmaal waren.

En…. bij mijn ouders bleek, ik voelde het niet als zodanig… dat ik weer flink ben geslonken qua gewicht, ik maak er vaak niet zo’n geheim van, maar de drie getallen die er normaal stonden, zijn weg, de schaal geeft er nog maar 2 aan, voor de komma dan 😉

Nog steeds, eet ik niet, of gewoon alles, dieet ik niet, drink gewoon mijn dingen, water, koffie, thee. Toch ben ik sinds afgelopen herfst, weer ruim 7 kilo kwijt. En onder de 100 kilo. Hier heb ik in totaal zo’n 15 jaar over gedaan.

 

De Putter/Distelvink #1

Gisteren, dd 19 mei, had Pitcher een groot en belangrijk toernooi om te spelen van Pitch & Putt. Deze toernooien zijn voor plaatsing van de NK voor Pitch & Putt via de PPBN, Pitch & Putt bond Nederland. 

Gisteren was de derde keer dat ik mee was naar zo’n groot toernooi, wat ik liet zien van Papendal ~klik hier~, was toernooi twee. Eind maart was voor dit jaar het eerste grote toernooi, waar ik eigenlijk geen foto’s heb gemaakt, bijna niet.

Gisteren moesten wij dus naar Golfclub ’t Lohr bij Voorst, naast de Duitse grens. Vroeg op, heel vroeg op, want het was exact 200 km heen, en 200 km terug.

Ik had thuis kunnen blijven, maar nee, daar hou ik niet van, ik ga zo graag mee, omdat meestal de banen in prachtige gebieden liggen met natuur eromheen, dat hebben jullie ondertussen wel al kunnen zien, met een enkele uitzondering hier en daar qua ligging.

De allereerste foto, is genomen vanaf het terras, de foto’s erna, is midden op de baan, ik bedoel maar. Pitcher en zijn beste vriend die ook mee doet, en zelfs tweede staat nu in het klassement, nam ons even mee de baan op om de tips en tricks aan te geven. Hij was er al, een dag eerder zodat hij de baan kon verkennen voor de wedstrijd. Dit had Pitcher ook kunnen doen, maar die heeft de tijd gehad om in hotel te gaan en eerder er te zijn.

De inschrijving gebeurt altijd live, je kunt je wel opgeven van tevoren, maar je moet je kaart halen en registreren als je er bent, hier staat een half uurtje voor, en altijd vroeg. Liefst voor 9 uur vaak, en om half 10 start dan het toernooi, of wedstrijd of competitie, als het overdag is dan.

Zodra iedereen de baan op is, dan blijf ik achter op het terras en heb ik wel even de tijd om de omgeving te verkennen en hier zat ik te popelen al vanaf dat wij afsloegen het weggetje op naar deze baan toe, wauw! Toch weer zo anders dan Friesland.

Er loopt een fietspad langs de baan, maar ook een bruggetje ligt er waar je natuurlijk mee naar de andere kant kunt. Samen met de vrouw van een andere speler die vaak ook mee komt naar deze grote toernooien, zag mij en vroeg aan mij of ik ging wandelen in dit bos…’Ja, gaan we samen dan?’ Ze wilde wel mee, en zo staken wij het bruggetje over en lieten ons verrassen.

We kwamen al vrij snel bomenkap tegen, ook al… nou ja.. zonde, zal wel, we liepen door en kletsten een hoop. Wij hadden elkaar al eerder gezien, eerste keer, op Papendal, en daar hebben wij nog niet echt contact gemaakt, ook al kent ze Pitcher wel, maar ja, nieuw persoon, en ik kijk ook graag de kat uit de boom, maar nu, werd het echt gezellig, leerden wij elkaar veel beter kennen, erg leuk!

Een bankje, slootje erachter, bos… en aan de rand van weiland/bouwland.

En een bord…

Duits? Serieus? Zitten wij nu in Duitsland? Dat deze golfbaan vlak bij de Duitse grens was, wisten we wel van tevoren, maar niet… dat het bruggetje, de sloot naast de golfbaan de grens is…

Dat hoorden wij pas achteraf toen wij weer terug waren op het terras. Waar ik in elk geval op tijd terug moest zijn, omdat ik mee ging in de lunch voor de spelers.

We liepen rustig terug, de lunch zou rond half 12 geserveerd worden, het bleek al 11 uur, en we hadden al een aantal paden gekozen die toch wel dood liepen in dit bos… Nou goed, zelfde weg maar terug, op ons gemak.

Weer terug, bleek dat de spelers er langzaam over deden, die waren nog druk bezig met Pitch & Putten, het liep uit, hadden wij dat nu geweten… Maar ja… Een uur uitloop is veel! Dus hadden we nog ene uurtje. Mijn wandelpartner ging nog even mee de baan op met de referee, ik besloot om op het terras te blijven, er was al een nestje gespot in het huisje op de driving range, ik wilde op vogeljacht…

Ik bedoel… het was direct raak, misschien niet al te scherp, omdat ik verrast werd, ik was nog geen 5 meter van het terras af en nog langer niet bij de driving range…

Ik had geen idee wat ik nu op de foto had gezet, maar mijn hart sprong op! Naast het terras nota bene! Ik liet het daar al aan Pitcher zien en die zei meteen, dat is een Puttertje! Of de Distelvink! 

Blij was ik mensen, heel erg blij, deze had ik nog nooit eerder gezien! Ik liep door om dan nog meer vogels te spotten….

Later meer.

 

De scholeksters

Eerst even mijn kleinzoon hoor. Vorige week was ik even thuis, en mocht ik hem even mee nemen naar Fysiotherapie en de doktersassistenten. Daarna naar het centrum en lekker showen bij alles en iedereen. ‘Hij is er!’ Kreeg ik veel te horen. Ja, hij is er.

Sommigen dachten dat hij van mij was, en dit rompertje wat ik kreeg van vrienden, kwam goed uit zodra ze dat zagen, wisten ze het meteen, ‘goh wat een jonge oma.’ Ja, dat ben ik, met trots! De trip van normaal op de fiets hooguit een uurtje in totaal, duurde nu zeker bijna 3 uurtjes. Wat maakt dat uit, achter de wagen, flesje mee, in het park de fles gegeven, rustig zittend in de schaduw even boeren, nu mag dat nog 😉 En daar gingen we weer. Mijn dochter had mijn advies opgevolgd, en lag nog heerlijk te slapen toen ik weer thuis kwam. Het was de eerste keer dat zij haar zoon even uit handen had gegeven, wat een betere plek, dan bij oma te starten. Langzaam loslaten en vertrouwen. De rest van de dag heb ik zo goed als op mijn kleinzoon gepast, waar mijn dochter even kon ontspannen en kon tutten.

Goed, op naar de scholeksters…

Maar dat zijn meerkoeten? Ja, dat klopt. Ergens dd 22 april ging ik voor het eerst mee naar de Pitch & Putt baan te Leeuwarden. En daar liep ik een rondje over het wandelpad in jong groen, echt het was of ik in Almere was voor mijn gevoel. Zag ik deze meerkoeten midden op de baan rennen, de ballen vlogen in het rond, hahaha.

Ze renden zo hard, om dan te eindigen in 1 van de watertjes midden op de baan. Goed, ik vond het hilarisch om te zien.

Pitcher had mij al verteld dat er een scholekster op de baan aan het broeden waren. Ik dacht serieus aan de rand dan ergens van een bosje of in een bosje. Maar nee… Op een tee/afslagplaats, hole 14?

Na de clubwedstrijd, nam Pitcher mij even mee de baan op, ze zaten er nog. Sterker  nog, ze zitten er al een paar jaar, op dezelfde plek komen ze terug en broeden daar hun jongen uit. Met elk jaar opnieuw, dat zij hun jongen kwijt raken aan de meeuwen en de kraaien of de ka’s .

Bij ons, zie je ze niet, echt een waddenvogel, volgens het vogelboek wat ik hier bij de hand heb.

Vier eitjes… en ik gaf aan, ‘als ze uit zijn, dan wil ik wel meer mee! Zien of ik dat op de foto kan zetten tegen die tijd…’

Deze tee is dan ook afgedekt als ‘niet in gebruik, hier wordt gebroed!’

Zodra de mensen verdwijnen van de baan, gaan ze scharrelen, op de baan, ook weer hilarisch eigenlijk. Je zou denken dat ik nu elke keer mee ga daarheen, net als in Koudum, gaat Pitcher hier elke week heen, de dinsdagavond en eventueel weekend voor club competitie.

Ik blijf liever thuis, ik ben 1x mee geweest. Echter, de mensen die het beheren heb ik dus niets mee. Ik voelde mij daar zo onwelkom, terwijl Pitcher al enige jaren lid is van die club, hoor ik van alles. Waarop ik simpelweg zeg… ‘waarom blijf je er dan?’ Nou goed… training van de baan… oke, maar ik blijf thuis tenzij je er echt op staat dat ik mee ga omdat… whatever de reason…. en als ze uit zijn, deze kleine scholeksters, wil ik nog 1 keertje mee… prima!

Als we het over Koudum gaan hebben, dan sta ik vooraan. Dat is als een warm bad… echt, kennen jullie dit nog?

Wouldn’t you like to get away? 

Sometimes you want to go 

Where everybody knows your name, 
and they’re always glad you came. 
You wanna be where you can see, 
our troubles are all the same 
You wanna be where everybody knows 
Your name. 

You wanna go where people know, 
people are all the same, 
You wanna go where everybody knows 
your name. 

Zo voelt dat dus als ik in Koudum of het terras op loop en wandel of het clubhuis in ga…. als een warm bad, dank jullie wel Titia en Lammert voor dat warme gevoel, en alle andere leden natuurlijk ook. ~klik hier voor meer info~ 

Goed, nog even terug naar de scholekster…

Afgelopen weekend kwam Pitcher thuis van een club competitie, ja dat is weer anders dan een wedstrijd. Met slecht nieuws… De scholeksters waren nog niet uit, er was een school langs geweest voor een dagje ‘voetgolf‘, dat bestaat ook.

Wie, hoe, wat en waar weet niemand, maar naderhand, bij inspectie van de baan, was het nest gesloopt… en de eieren waren stuk… echt hoor! Zou je denken, je zit in Friesland, hier krijgen de kinderen de natuur mee…. schijnbaar niet…

Hier zit ze nog op haar nest, ik heb even moeten wachten, omdat zij mij probeerde weg te leiden van het nest, en pas later terug kwam, toen ik eenmaal op een gepaste afstand was, vandaar vanuit de verte ingezoomd… Maar echt… wat had ik graag geprobeerd om de jongen te spotten één dezer dagen.

De natuur is hard… maar de mens is nog erger… zo blijkt maar weer….