Friesland: De Merskenheide 2: Maison

Ontmoet Maison, spreek uit als Meson… Zoiets, Mees… verkort luistert hij ook naar, maar je schrijft Maison, de klemtoon zit hem op zijn Engels, niet op zijn Frans 😉 Dus Mason dan… zonder de i…

Maison is van mijn cadeaudochter, of bonusdochter, wat je wilt… En zij gaat even op vakantie met haar man. Dus komt Maison even bij liefste en past op. Omdat Maison een hond is, border collie dus… kan hij makkelijk mee naar Almere.

Vanmiddag zullen ze samen arriveren en dan is mijn Liefste welgeteld 1 nachtje van mij weg geweest… en dat is LANG! 😉

Foto boven… zoek de libelle 😉 Als het niet lukt, snap ik dat best.

Goed, Liefste dus… Hij bracht mij gister naar werk, ging even mee naar binnen, bleef even gezellig hangen, maakte goed kennis met mijn collega Lisa. Erg gezellig, er waren maar 7 cliënten van de 20 aanwezig, ook daar kennen ze vakantie als familie de cliënten mee nemen en meestal gebeurd dat ook, vaak zelfs voor 6 weken gewoon of langer…

Maar ja… nu heb ik ook even vrij de komende maand zelfs. Want mijn ouders gaan ook weer op vakantie, mensen, lekker ingewikkeld allemaal weer. Nog veel te regelen, en straks dus… Liefste met Hond, en Picasso… woops!

Liefste heeft vele honden getraind in het verleden, is nog altijd gek op honden, maar weet gelukkig dat het niet meer gaat in het nu om zelf een hond te nemen nog. Het lopen, en nu ook wij… onze tijd samen, en zelfs Picasso… is nu vaak een handenbindertje, ook al is dat iets meer makkelijk. Toch, telkens opnieuw, oppas, of nemen we hem mee… telkens vaker het laatste… Het blijft stressen, voor alle 3 overigens…

Nou goed, later meer hierover. Jullie snappen, dat ik denk ik, hooguit wat blogs zal lezen na het plaatsten van deze, en updates later komen, dat ik even volop ga genieten, en hopelijk samen met Liefste Picasso alsnog kan laten wennen aan een hond, al is het er maar eentje.. namelijk Maison dus… Maison is gelukkig katten gewend, dat scheelt al een hele hoop!

Jullie lezen nu heel iets anders dan jullie zien op de foto’s, nou goed, de heide, de foto met Maison is net even een ander stukje heide. Dat ligt namelijk in Bakkeveen, ook in de gemeente Opsterland, net als deze Merskenheide, maar dan net even verderop.

Hier heb ik heel veel detailfoto’s van de zandwal gemaakt omdat je gewoon ook hier van alles ziet. De verkleuringen van het zand, diverse lagen, en eigenlijk sta ik dus serieus in een vennetje. Vroeger was dit open en kon je erlangs wandelen… dat is nu eigenlijk afgesloten maar Liefste weet de route nog en ja, het pad is nog zichtbaar tot je op de heide zelf bent, daar is het nu dicht… groeit het dicht… Het is niet meer de bedoeling dat je hier komt, wat eigenlijk zonde is, gelukkig weet ik ermee om te gaan, en wordt 1 met… de natuur.

Het verbaasde mij zelfs… dat ook hier in de zandwallen dus gewoon wespen en bijen zitten en niet zo’n klein beetje ook. Ik hoorde het gelijk al trouwens, ik liep de heide op, en het was doodstil… dus hoorde ik het gezoem, telkens harder alsof er een stereo werd open gedraaid, dan moet ik glimlachen, want dan is mijn natuursensor aan…

Ben ik meer kippig geworden maar de kleine mooie insecten vallen mij direct op, waarom? Geen idee, maar vooral libellen en vlinders.. en wat zaten er een hoop!

Heidevennen dus… Ik weet dat er twee zijn, want ik was er vorig jaar al geweest, en de eerste is best groot, en ook deze… is wat kleiner, daar stond de vorige keer nog water in…

Dat ik deze foto’s zo heb kunnen maken is omdat ik zelf praktisch in de ven sta, waar normaal water in hoort te staan, en het was nu kurkdroog, zo droog dat ook hier al heide in stond te bloeien…

Zo dus.. dit is even achterom, ik sta net op een stukje als er al water in staat? Waar je net droog staat maar zelfs nog drassig hoort te zijn, daar groeit dus al heide gewoon! Zie het paars opkomen gewoon op de bodem van de ven.. tussen al dat groen.

Jullie snappen, dat dit een walhalla is om dan rustig tussen te staan… zitten zou ik niet doen ivm de mieren… verschillende soorten, ik zag zelfs een witte wesp of bij… prachtig, maar nee niet op de foto, soms zie ik iets en dan bevries ik, omdat het zo mooi is en ik blijf volgens, kijken… vergetend dat ik een camera in mijn handen heb…

Soms moet je alles even op je in laten werken en gewoon genieten, opzuigen, in je hoofd vast leggen in plaats van op een foto of filmpje…

Zo werk ik ook vaak dan, eerst kijken, ook met vlinders of libellen of ander klein spul, vogels… dat ik vaak te lang kijk en meer zie dan ik mee terug breng op de foto’s 😉

Deze foto om het af te leren voor nu… is dit nu al het einde dan van de heide? Echt niet! There will be more 😀

Later!

Advertenties

Friesland: De Merskenheide 1

Merskenheide is een natuurgebied van heide en bos onder beheer van Staatsbosbeheer. De ontstaansgeschiedenis van Merskenheide begint in de hoge middeleeuwen, toen het beekdal van het Koningsdiep en omliggend gebied voornamelijk uit hoogveen bestond.

Het hoogveen werd in de hoge middeleeuwen ontgonnen voor de landbouw. Maar door de ontginning kwamen de onderliggende dekzandruggen steeds meer tevoorschijn. Deze onvruchtbare dekzandruggen waren niet geschikt voor landbouw en degradeerden al snel tot heidegrond.

Door de komst van kunstmest werd in het begin van de 20e eeuw het meeste van de heide door particulieren in kavels van ongeveer 30 hectare opgekocht en ontgonnen als landbouwgrond. De Merskenheide is waarschijnlijk ontkomen aan deze ontginning door de hoge dekzandkop in het veld waardoor het ongeschikt was om te bewerken. Dankzij deze dekzandkop heeft de Merskenheide ook de ruilverkaveling zo ongeschonden doorstaan.

De Merskenheide is dus van oorsprong geen natuurgebied maar een gedegradeerd stukje cultuurlandschap uit de middeleeuwen.

Mersken is Fries voor marschen of marsland, wat zoveel als laag en drassig land betekent. De gronden rondom het Koningsdiep worden zo op oude kaarten genoemd. De straat De Mersken is pas in de jaren 60 in het kader van de ruilverkaveling aangelegd.

Bron: Wikipedia

Wat eigenlijk over Ureterp gaat…

Ureterp (Fries: Oerterp) is een dorp in de Nederlandse provincie Friesland. In 2019 had het 4.798 inwoners. Na Gorredijk is het hiermee het tweede dorp van de gemeente Opsterland.

Onder het dorp vallen ook de buurtschappen Selmien en Ureterp aan de Vaart.

Er wonen in Ureterp veel forensen, een gevolg van de gunstige ligging ten opzichte van Drachten (6 km) en het knooppunt Drachten van de A7 van Heerenveen naar Groningen en de N381 van Drachten naar Emmen.

De bron, is dezelfde link als eerder aangegeven. Oerterp, Ureterp, ik kom er tegenwoordig met grote regelmaat. Dan is het nog wel een stukje fietsen hoor naar deze heide… Wat ook weer in de buurt van Siegerswoude is, Wijnjewoude is er ook heel dichtbij.

Ik ben een beetje lui nog… geniet nog na, vandaar even zo, tekst met wat foto’s om te starten, het is nog langer niet alles…

Het stukje waar ik hier sta, was voorheen ook een wandelpad, ben er eerder geweest dit jaar? Vorig jaar al? Goh… ik kan al bijna zeggen, een jaar samen met Liefste… als vanzelf, heel natuurlijk… 1 date als gewoon een vriendin, ik neem je wel mee dan… ik laat het je wel zien dan… oké… bijna… nog net niet… waaronder ook deze heide dus… bijna… een jaar geleden dat ik kennis maakte met dit stukje heide… oa…

Later zeker meer, alleen… ahum… Di Mario krijgt gelijk… het wanneer? 😉

 

Wilde bloemen

Drachten, ik ben er weer! Zeer onverwacht dit keer, het was niet de bedoeling voor deze week. Liefste werkt zo hier en daar maar is ook vrij tussendoor, en ik?

Ik kreeg van de week de vraag of ik de mail had gehad? Welke mail? Nee, nog niet gezien dan, die komt binnen op mijn andere naam, mijn echte naam, voor medische afspraken of zoals jullie, het werk, gebruik ik bijna nooit. Eens per maand check ik even, want ik gebruik nog de oude methode eigenlijk, heb een family planner in de gang en daar staat alles op…

‘Je hoeft volgende week donderdag niet te werken, er zijn maar 2 cliënten, ik ga nu op vakantie, Lisa is dan terug maar die gaat naar de woning, voor 2 cliënten de DBS open gooien is een beetje… tsjah… zonde…

Tsjah… dan hoef ik weinig te doen natuurlijk en ook weleens lekker zo’n weekje verplicht vrij, hahaha De cliënten hebben ook vakantie, meesten zijn nu net weg, en wel voor 3, 6, 8 of zelfs nog meer weken… het was al rustig.

Ik app die avond liefste… ‘ ik ben verplicht vrij volgende week.’ Er komt nog niets, hij is aan het werk, weet ik ook wel. Hij moet werken het weekend, er komt zelfs nog ene onverwachte klus bij, dus het laatste wat ik verwacht, is dat hij of bij mij komt, of ik bij hem, we zijn allebei eigenlijk wel lekker bezig met van alles.

Vrijdagavond, hij klust, dat is de extra op het laatste moment klus die binnenkomt, hij moet ergens in Groningen draaien op een verjaardag, een dubbele. Ik krijg filmpjes zoals meestal, een enorme paardenstal, soort van manege, daar kan herrie gemaakt worden. Ik glimlach, daar had ik mij eventueel wel vermaakt in de schemering met de paarden. 😀

Ik haak, ik kijk op de klok, bijna 1 uur in de nacht… Ik kijk op app, hij was er een uur geleden nog zie ik, ik app, ben je nog onderweg? Ik haak verder maar dan binnen 5 minuten krijg ik nog antwoord.

Ik ben onderweg naar jou!

Nee! Serieus?

Ja.. ik kom nu thuis aan, ik kom eraan! Ik glimlach… hij kan toch niet slapen krijg ik nog. Het zal nog even duren, maar ik douch, ruim op, kijk nog een beetje netflix, sta op het balkon, en besluit om alvast op bed te gaan, lichtjes een aantal laat ik aan voor hem, en nog geen 10 minuten later… hmmmm hoor ik hem, woonkamer, uitkleden, douche… kortom… met een glimlach wacht ik hem op. Als hij onder de dekens kruipt, doet hij het licht uit en…

 

Van Vlieland naar Harlingen, de laatste dag.

Het is alweer even geleden dat ik jullie mee terug nam naar het voorjaar en heb laten zien hoe mijn weekend trip met Zeilschip Wilhelmina is verlopen. Ik heb nog een dag te gaan namelijk, die jullie nog van mij tegoed hebben. (alle linkjes openen in een nieuw tabblad).

~klik hier, voor het vorige blog over Vlieland, en klik hier om te zien hoe we zijn ‘droog gevallen op het Wad bij Vlieland‘.

De ochtend brak aan en ik was wederom als eerste op in elk geval, buiten mijn hut te vinden. Natuurlijk was ik buiten en al snel kwam ik het maatje tegen en die vertelde mij dat ik nog wel even aan wal kon gaan en even kon gaan wandelen. Harriët de schipper en kok moest toch nog in de keuken aan de gang, voor het ontbijt wat nog zeker een uurtje zou duren voor dat het op tafel stond. Elke ochtend rond hetzelfde tijdstip stond dat klaar, stipt! Maar ja, ik wil genieten dus was ik nog voor er verse koffie was al op en buiten en wachtte geduldig tot 8 uur, en Harriët de eerste verse koffie zette.

Rond 10 uur, was het dan tijd om weer uit te varen en onze tocht voort te zetten. Helaas! Zeg ik, zei ik toen… nu alweer terug! Ook al stond mijn Liefste aan wal, was hij er niet bij, ik genoot met volle teugen, was in zeer goede handen van Schipper R. en Harrïet, en de andere gasten ook. Je helpt elkaar waar mogelijk, dat moet ook wel, je houdt elkaar in de gaten, je wordt een familie voor even, en dat is fijn. Tegelijk heb je ook alle mogelijkheid om even op jezelf te zijn onderweg, zelfs aan boord al zeilend.

Op deze dag voeren wij terug naar Harlingen, maar niet voordat we overdag nog even lekker hadden gezeild en zo zijn wij ook nog overstag gegaan om even lekker op het water te genieten van het al wat aan ons voorbij trok of wij aan hen.

Je hoeft geen zeilervaring te hebben, echter als je in het begin aangeeft dat je mee wilt helpen aan boord, dan zul je er wel zo nu en dan even tegenaan moeten en zo ook hier. Hier zie je dat de zeilen worden gehesen, een vast ritueel inmiddels met de vaste mensen op vaste plekken. En in volle samenwerking met elkaar. Erg mooi om te zien!

Spelen met de camera, wind, water, en de zon, lucht… de zeilen… laat dat maar aan mij over 😉

Als het dan eenmaal allemaal is gehesen, dan kan iedereen ook echt gaan genieten, voeten en benen omhoog als je wilt, en lekker in stilte genieten, of kletsen, voorzichtig natuurlijk, rond lopen en overzien.

Er zijn eventueel zelfs plantjes aan boord, of deze nog bestaan weet ik niet, wie weet!

Het is echt tijd om te ontspannen, en dit is ook waarom je een avond eerder inscheept dan dat je gaat reizen. Zodat iedereen aan boord is, je elkaar kunt leren kennen. Het klinkt heel ouderwets misschien, maar je moet het doen met elkaar. Harriët zorgt voor een hapje en drankje, vertelt over het ‘reilen en zeilen’ op het schip en wat jij wel en niet mag doen. Kortom de regels worden uitgelegd, voor zowel aan boord als beneden deks.

Het hapje en drankje komt erbij en de avond met kennis maken is gestart, daar wordt echt voor gezorgd, dat de groep zich hecht aan elkaar. Dat is best belangrijk.

Wat onwennig ging ik de eerste avond naar mijn hut, in mijn geval of ik wel kon slapen, geen idee, dat lukte gewoon en werd ik de volgende ochtend heerlijk wakker. Iedereen wordt dan wakker natuurlijk, wat erg fijn is, want iedereen is er al! En dan komt het eerste ontbijt, nog meer binding, puntjes op de i eventueel en dan is het tijd om van wal te gaan en te gaan varen/zeilen. Ook hier, die eerste ochtend op dek, komt er nog 1 uitleg over het eventueel reilen en zeilen en wie er graag mee wil in de ervaring van de zeilen opheisen en wat al dan niet meer wat je kunt doen om te helpen onderweg.

 

Zelf heb ik ook nog heel veel geleerd, absoluut! Mijn verwondering was namelijk groot, ik durf het te vertellen, toen ik ineens jonge bomen in het water zag staan? Ik schoot los natuurlijk om te proberen deze op de foto te zetten en snapte er niets van! Complete bossen in het water waar wij tussendoor voeren?

Het was vrij lastig om ze op de foto te zetten in elk geval, om dan te leren… dat hier mosselbanken tussen liggen… ohw… ja… toch?

Ze kunnen mij van alles wijsmaken.

Even lekker achter op het schip gezeten en gestaan, genoten, gekletst en stil geweest. En echt.. het ging te snel voorbij allemaal.

We kwamen aan in Harlingen, waar Liefste nog onderweg was, en wat later onze kant op zou komen. Alle andere opvarenden/gasten, waren inmiddels uitgechecked, maar ja, dat lag bij ons even anders op dit moment en zo kwam het, dat wij bleven eten bij Schipper R. en kok Harriët, was niet gepland maar het liep even zo. Om dan samen, met wederom een spectaculaire zonsondergang in Harlingen nog even op een terras dit weekend af te sluiten samen met Liefste, R en Harriët. Dikke vette knuffels voor hen, nog altijd als ik hen zie! Want dankbaar ben ik, dat ik deze reis heb mogen maken, ik ben verliefd! En ooit, ga ik zeker nog eens met hen mee, samen met Liefste, dat hebben Liefste en ik allang gezegd toen, het wanneer is nog even de vraag voor ons.

Echter, wil jij dit jaar nog zo’n prachtige ervaring opdoen? Dan zijn er nog verschillende tochten vrij, maar andere tochten zijn al compleet VOL geboekt, dus wees er dan snel bij! Alle info, vind je hieronder:

4 daagse mini-vakantie incl. ontbijt, lunch & diner.
8 sept t/m 11 sept

Ga mee met onze ‘Droogvaltocht op de Wadden‘.
Lekker ontspannen bij de warme houtkachel of misschien juist genieten met je neus in de zon, uitwaaien aan dek of een frisse wandeling maken langs een van de gezellige dorpjes van Vlieland en Terschelling.

Waar het kan vallen we droog op een zandplaat en bekijken we de Waddennatuur van heel dichtbij.

📌Van zondag 8 sept 2019 t/m woensdag 11 sept 2019.

📌De tocht is inclusief ontbijt, lunch en drie gangen diner. Schipper en kok Harriët laat zich bij de keuze van het eten inspireren door de deelnemers, het weer en producten uit de regio. Zo komt er altijd een bijzonder gerecht op tafel.

📌Zeilervaring is niet nodig.

📌Plek voor max. 20 personen, er zijn nog plekjes vrij!

Voor meer informatie of boekingen:
Bel ons op 06-51112002
Mail ons op info@wadgenieten.nl
Of stuur ons een berichtje

Kijk ook eens bij onze andere tochten, te vinden op onze site of in de evenementen op onze Facebookpagina.

De zon zien zakken in het Lauwersmeer

Samen komen we aan bij het meer. Het is zo warm, dat ik niet kan wachten om erin te gaan. Eng vind ik het ook, omdat ik al jaren en jaren niet meer echt in open water ben geweest, zelfs een zee niet, zelfs met Pasen niet, toen ik mee voer op de Wilhelmina.

 

Niet helemaal op de punt, maar net ervoor wat nog strandje is, daar gaan wij onze tassen neer zetten, de kortste weg het water in en dat wij zo snel mogelijk voorbij het schiereilandje kunnen lopen, weg van de mensen. Tot daar, sta je maar tot je enkels iets verder kuit? In het water, veilig dus, daarna iets dieper zegt Liefste.

Ik volg hem, hij is al verder dan ik dat ben, geconcentreerd, hij let op mij, draait zich om, vraagt telkens of het wel gaat, of het niet te koud is. Nee schud ik, maar het is even eng weer, zolang geleden, balancerend loop ik verder naar hem toe. Hij neemt al een duik, maar ik moet even door nog, dat plekje in mijn nek, precies bij de haargrens, dat moet door, als ik daarmee door ben, dat plekje, dan is het goed!

Ik pak wat water met mijn handen en wrijf het over mijn armen, borst en laat wat druppels over mijn rug lopen zoals het eigenlijk hoort, zeker op zo’n warme dag, even wennen, even afkoelen. En dan laat ik mij langzaam verder en verder zakken en zak door mijn knieën en verdwijn dan tot het plekje in mijn nek in het water. Koel, fris, het omarmt mij en het is zo lekker dat ik direct mijn benen omhoog trek en mijzelf laat drijven, mijn hoofd in het water, gewoon helemaal alleen mijn gezicht, mijn neus, mond en ogen zijn boven water. Dit kent hij zeker van mij vanuit het zwembad, en ik drijf naar hem toe, als vanzelf. Hij vangt mij op, ik zie zijn lachende ogen en glimlach.

We spartelen even door het water heen en dan komt hij heel dicht bij mij, we kletsen, lachen, maar zachtjes, we willen de natuur niet opbreken, de stilte, de zon, kijk! Zegt Liefste, en de zon begint te zakken, ik schuif in het water bij hem op schoot, face to face.

We omarmen elkaar en een prachtig schouwspel trekt aan ons voorbij. Ergens denk ik, jammer dat ik nu mijn camera niet mee kan nemen, maar dit moment, het is van ons!

We zaten zo stil in het water dicht bij elkaar, af en toe een kus, dat ging als vanzelf, wang tegen wang. Dat liefste mij ineen zei… ‘het lijkt wel een scenario, een film…’ Maar dit verzin je niet. Het gebeurde gewoon, en weer een kus. Ineens zie ik gewoon 3 zwaluuwtjes langs ons heen scheren, van achter Liefste kwamen ze ineens op, en vlak rakelings langs ons heen, zo de palen op, de palen van de beschutting en grens van ondiepte, zat vol met zwaluwen zagen we ineens en nog geen paar minuten later, tijdens nog een kus, hoor ik, kijk ik, zie ik een meeuw rakelings boven ons hoofd overvliegen.

Verliefd kijken we in elkaars ogen, de zon zakt verder, de bries zet nu toch wel op, maar we blijven zitten, genieten, we willen allebei dit moment zo niet verbreken, zitten we al een half uur? Een uur? Ik weet het niet, het voelt zo goed, en afgekoeld zijn wij, want op mijn armen door de bries die nu opkomt staat kippevel. Toch ben ik nog warm, dankzij de armen van Liefste. Dan vind hij toch dat ik het water uit moet, dat het anders te koud wordt!

Hij tilt mij op en zet mij neer, samen waden we langzaam en voorzichtig terug, ik zie vanuit mijn ooghoek, dat hij niet anders doet dan mij in de gaten houden.

This feels so good!

Net als in de film…. ~ik wil het!~

Hier sta ik nog even bij de sluis, en ik werd omver geblazen gewoon zoveel wind ineens. Samen trokken wij verder en deden nog even Paesens – Moddergat aan, en Wierum, en, en… tot we dik in het donker weer in Drachten aankwamen en nog even besloten even bij een vriend wat te gaan eten, een pizzaatje.

Een week later vandaag… ik had verwacht alleen te zijn, maar ja… Liefste was het alweer zat, en het berichtje kwam gistermiddag laat… ‘ik kom eraan!’

Dus uhhh, ik ga nog even genieten weer, voor mijn dochter en kleinzoon straks komen 😉

Ik wens iedereen een zeer fijn weekend toe!