De Bypass is geslaagd!

Natuurlijk wachten jullie op nieuws. Bij deze. De Bypass operatie was gisteren, dinsdag 16 februari 2021. Alles is volgens het boekje gegaan zullen we maar zeggen en hij was tussen 2 en 3 uur onderweg naar IC, waar ze hem nog in slaap hebben gehouden. Later op de avond is hij heel langzaam bij gekomen. En afgelopen morgen, 17 februari 2021, belde ik rond half 9 IC en hij was al wakker!

Ik mocht hem zelfs spreken en het enige wat hij zei. Suusje! Hey schatje, hoe voel jij je? Ja, goed, nog wel suf, ik zie jou vanmiddag!

En daarmee was het gesprek van heden ochtend klaar. Hij wordt zo rond half 11 naar medium care van cardiologie gebracht, en vanmiddag weer net als voorheen, tussen 3 en 5 mag ik op bezoek. Ritje is al geregeld, kortom, nu rustig verder herstellen.

Hoe het nu verder gaat, weet ik ook nog niet. Ik slaap bijna elke nacht goed, zo ook afgelopen nacht, er zijn maar 2 nachten geweest waarin ik klaar wakker was en amper kon slapen. Ik laad mij op, voor het moment dat hij weer thuis komt.

Bij deze, zijn jullie voor nu, en met wat ik weet, helemaal op de hoogte!

Dank allemaal voor jullie medeleven ❤

Hoe gaat het nu?

Dank aan iedereen die mee leeft en ik snap dat jullie willen weten hoe het nu gaat. Het gaat goed met Liefste zelf, hij voelt zich kiplekker maar heeft 3 vernauwingen rond het hart en krijgt een bypas operatie volgende week, pas na het weekend, en de datum is nog onbekend. Kortom, voorlopig blijft hij in het MCL, maar elke dag gaat het een stukje beter qua zijn geheugen, de lange termijn in elk geval, het korte termijn geheugen is nog een zooitje. Althans, heb hem nu nog niet gesproken vanochtend.

Gezien hij zelf zijn telefoon inmiddels weer heeft en zelf belt en doet, maar hij weet niet wie hij wel en niet gebeld heeft al, dan vraag ik dat, is hij of zij al op de hoogte, dan zegt hij nee, maar als ik na ga bellen dan heeft ie dat al wel gedaan. Sommige mensen vergeten dan te reageren bij mij dat ze het weten. Oke, dat hoeft niet altijd natuurlijk, maar is wel makkelijk.

Hij voelt zich zo kiplekker, dat hij het liefste zelf naar huis wil, maar dat gaat hem niet worden natuurlijk. We zijn er dus nog wel even mee bezig, een bypas is een open hart operatie natuurlijk, kortom we zijn er nog niet!

Verder, heb ik het dus ontzettend druk gehad met vooral mensen op de hoogte brengen of te woord te staan, voor hij zijn telefoon had, op twee foons en verder kwam ik niet. Afspraken met de kinderen maken, wie gaat, want er mag maar 1 persoon per dag heen, we mogen zelfs niet wisselen tijdens bezoekuur, 2 uur per dag, maar achter elkaar, dus ik kan niet mee rijden en dan zeggen, jij het eerste uur, dan ga ik het tweede uur bijv. MCL kampt met grote uitbraken van corona, en de aanscherping is alweer verscherpt zelfs voor gesprekken met de chirurg of het hartteam. En dit laatste heeft even geduurd, we hebben pas gisteren definitief de uitslag gekregen. Gisteren heeft hij even geen bezoek gehad, gezien alleen zijn dochter, zoon of ikzelf mogen komen ook nog eens, verder niemand! Zelfs zijn schone kinderen niet. Kortom, als 1 van ons 3 niet kan of wil, dan ligt hij er alleen. Zelf zegt hij dan, we kunnen video bellen nu, en ik heb het vaker alleen gedaan, maar ik vind dat zelf niet zo fijn. Het is niet anders, wij zijn diegenen die nu met gevaar voor onszelf eventueel op bezoek gaan.

Gisteren was voor het eerst dat ik het iets rustiger kreeg omdat hij zijn eigen telefoon weer heeft. Daarmee kwam onze vriendin en vriend langs en hebben even wat voor mij gedaan, mij geholpen in huis. Een tochtstrip op de voordeur bijv. de sneeuw lag binnen. en ja die sneeuw, kijk je ernaar uit voor de foto’s maar is nu een absolute crime voor mij en diegenen die mij eventueel rijden.

Ook vandaag kan ik niet, vandaag gaat zijn dochter, dan is zijn zoon er nog, dus wie er morgen gaat, weet ik ook nog niet, want ik ben weer afhankelijk van 1 van onze vrienden allemaal met een bedrijf die wel door kunnen lopen qua reparaties, workshops achter voor reparaties, kortom.. in vol bedrijf juist. Of zij mee kunnen met mij, wetend dat ze buiten moeten blijven.

De politieagent in burger heb ik ook gevonden, in feite heeft hij mijn Liefste weer terug gebracht, ik wist nog dat Liefste mij had vertelt deze zomer dat er een agent in de straat woonde, kortom ik ben bij de buren die ik wel beter heb leren kennen gevraagd. Ja hoor, hij woont daar bij die hoek! Oke dan! Ik heb een bosje tulpen gehaald en een doos merci bij de Aldi, en heb aangebeld. Een vrouw deed open en ik vroeg woont hier de agent die? Ze begon breeduit te lachen en zei ja.. ik barstte spontaan in tranen uit, ach zei ze, kom even binnen, hij is even weg, komt zo terug… dat duurde wel even alsnog, ik wilde net weer gaan, toen kwam hij zelf binnen, en zo verstreek er een paar uur voor ik weer naar mijn eigen huis ging. Straks ga ik nog even langs om ook hen van het laatste nieuws wat ik nu dus pas heb, op de hoogte te brengen.

Ik heb hem mijn eeuwige liefde verklaard waar zijn vrouw bij was. Hij vertelde mij… Hij was eigenlijk al weg… het politierapport, wil je dat weten? Ja, dat wil ik… oke… Hij was al weg, hij heeft alleen hartmassage gehad ivm corona mogen ze niet beademen… n 30x ongeveer pas begon hij weer te ademen, hij was eigenlijk al weg. Kantje boord dus! En daarna nam het ambulance personeel het over, hij is wel gebleven omdat nog 2 wijkgenten toevallig in de buurt en zijn directe collega’s ook nog binnen zijn gekomen, dat wist ik niet eens, ik had dus 11 agenten in huis maar liefst in totaal… En ze hebben hem 1 electroshock gegeven, meer niet, om dan zo snel mogelijk wat een eeuwigheid duurde hoor, in de ambulance te leggen. De buurman zeg ik nu, is weg gegaan en zijn collega’s hebben dit rapport opgemaakt, hij vertelde ook nog, dat hij had getrimd met zijn vrouw, maar een speciale app heeft voor deze wijk. Meldkamer ook, dus hij zag het binnen komen en is direct de deur uit gerend ze waren net binnen eigenlijk. OP ZIJN SOKKEN, omdat hij het adres zag, en meteen wist, dat is hier in de straat… hem zien, was ook direct herkennen van zo nu en dan een praatje zo hier en daar en vriendelijk gedag zeggen…

Daarbij, vertelt hij.. 1 op de 10 haalt het maar reanimatie… en dit was voor hem pas de 3de persoon sinds 2005, zijn start bij de politie, die het heeft gehaald zover… ‘Hoeveel reanimaties heb je gedaan denk je?’ vroeg ik… ontelbaar….

Vandaar… dankbaar… we zijn er nog niet… maar hij is er nog, en is in goede handen!

Voor nu, dank aan iedereen, jullie medeleven en alles, ik ga er niet op antwoorden verder, noch weet ik of ik de komende tijd een blog neer zal zetten of kom lezen, daar ben ikzelf nog te onrustig voor. Het gaat wel goed, maar alert… en iedereen zegt, denk om jezelf, want ja, ik ben nu alleen nog, ook voor mij als hij weer thuis komt… dan begint het pas voor mij… voor ons…

Het komt goed!

Hartstilstand

Ik heb er even over nagedacht, en ik heb een vreselijke zaterdagmiddag en avond door moeten staan. De blogs die vanaf hier nog ingepland staan laat ik staan. Maar mijn Liefste ligt in het MCL, Medisch Centrum Leeuwarden.

Tijdens de lunch, dacht ik dat Liefste een te snelle hete hap had genomen van de stamppot die ik opgebakken had. Maar hij sprak niet, ademde raar, kreeg geen contact, en toen zijn ogen begonnen te rollen raakte ik in paniek, er was meer aan de hand. Hoesten en er kwam wat mee terug, en hij werd ineens grauw. Ik kreeg geen contact en begon te gorgelen zoiets. Ik gilde, schreeuwde zijn naam, en wist niet wat te doen.

Ik belde 1 van onze beste vriendinnen die meteen zei, 112~NU… ik hing op en belde 112… paniek, huilen, alleen… nog in mijn ochtendteneu, ochtendjas en op slippers… blote benen, voeten. Men wilde dat ik hem op de grond zou leggen, hij zat nog in zijn stoel en hield op met ademen, maar door op zijn borst te drukken nam hij weer een ademteug, en ik zei dan ook ik kan dat niet, daar is hij te zwaar en groot voor, niet alleen! De ambulance was al onderweg, maar toch wilde zij dat ik eventueel buren ging halen om hem alvast op de grond te leggen. Ik dorst niet los te laten. Om dan toch ergens in grote paniek de straat op te rennen.

Ik was de tuin nog niet uit met 112 op mijn mobiel op luidspreker en een man kwam toevallig? voorbij en zag mijn paniek, waar is HIJ, rechtdoor wist ik uit te brengen, de man had een latex blauwe broek aan, duidelijk genoeg dat hij aan het joggen was of iets of ging doen. Samen kregen we hem uit de stoel en hij begon met reanimeren om plots keihard te roepen naar 112, waar is die ambulance, ik ben politieagent wil het nu weten!

De vrouw reageerde dat ze net de straat in reden en daarmee voelde ik mij veilig te zien dat ik een politie agent in burger in huis had al, om naar buiten te rennen en zo de ambulance kon binnen zwaaien. Met 2 politie auto’s… ik werd goed opgevangen, om dan ergens zover te komen dat ik rustig genoeg was om mij aan te kleden en te zorgen dat ik mee kon. Ik dacht om de hoek. Daar ligt een ziekenhuis, maar nee, Leeuwarden! Ambulance 2 kwam er ook aan, met nog 2 politie autos. Het bleek achteraf dat er een tweede melding van mijn vriendin was gekomen en ze hebben voor de zekerheid een tweede ambulance gestuurd. Daarmee werd het mogelijk na de hel in de woonkamer waar ik niet meer binnen mocht toen ik eenmaal weer beneden kwam, dat hij in vele handen was, de huiskamer stond vol met politie en ambulance medewerkers. het duurde even, maar ik kon mee in de 2de auto, die verder leeg bleef. Zo werd ik netjes afgeleverd op spoedeisende hulp. Daar werd hij met een sneltest eerst gemeten, covidvrij, dus kon hij voor de hersenscan op en een hart echo, en naar IC. Daar zouden ze hem op gaan lijnen eventueel en dit kon even duren. Ik kreeg een familiekamer en mijn vrienden hadden al gesproken met zijn zoon. Die zou ik bellen eventueel als ik meer wist. Maar dat was al gebeurd. het werd afwachten allemaal.

Dat het zijn hart was is nu duidelijk, de nacht is hij goed door gekomen, verward en fluisterend, en hij was zijn zicht kwijt toen ik weer ging, opgehaald door onze vrienden. Zijn zoon wilde hij wel zien, en ook deze is even geweest, omdat het even mocht. Vanaf vandaag mag dat niet meer, is er ook geen familie kamer meer, en is hij nu van IC af en ligt nu of zit nu, op hartbewaking. Hij is bij, praat weer, maar zijn korte termijngeheugen is hij kwijt, hij blijft dezelfde vragen stellen. Ik heb hem nog niet gezien of gesproken. Ik ben bedolven onder de telefoontjes, appjes en heb nog wat andere vrienden op de hoogte gesteld vanmorgen. Ik heb een paar uur kunnen slapen in waak en dan slaap stand. De praktische kant is nu belangrijk, mijn vangnet hier is groot! Al heb ik geen rijbewijs, wat men weet, ze zijn allemaal bereid om straks eventueel de sneeuw te trotseren om te zorgen dat er kleding en badspullen in het ziekenhuis komt. Het hoeft niet direct, maar hij heeft nu niets, en sokken en ondergoed van papier in het ziekenhuis. Dat is in mijn hoofd onprettig.

Ik laat het even hierbij, als ik even niet reageer op jullie, dan snappen jullie dat vast en ik wil een aantal van jullie vragen DIE MIJ OOK OP FB HEBBEN:

ZET ALSJEBLIEFT NIETS OP MIJN FACEBOOK NEER!!!! DIE GROTE KLOK WILLEN WE NOG EVEN ERBUITEN HOUDEN TOT LIEFSTE ZELF ZIJN TELEFOON WEER KAN BEDIENEN! MIJN DANK IS GROOT!

Ik hou jullie op de hoogte, maar mijn prioriteit ligt nu bij zijn kinderen vooral, en ook mijn moeder met wie ik dit eerder heb moeten doorstaan met onze familie leden in het verleden baalt dat ze niet kan rijden nu om bij mij te zijn. Maar echt, ik ben in zeer goede handen! Jullie snappen wel, dat ik het ene telefoontje na de andere krijg bijv. En nu ook met even met twee telefoons zit die ik aanneem.

(Bij)Tanken

Tanken, dat is het eerste wat moest gebeuren voor wij afgelopen zondag dd. 31 jan. 2021 de weg op konden. Symbolisch gezien voor mijzelf was het even hard nodig om bij te tanken onderweg, en te genieten van deze prachtige dag! Ik had het nodig, gezien ik behalve de boodschappen eigenlijk alleen maar binnen zit en niet verder kom dan de tuin, die nog langer niet klaar is, en pas van het voorjaar als het weer wat beter wordt, verder in elkaar geknutseld zal worden.

Daarnaast, is het Liefste die natuurlijk thuis is, en zijn vriendenkring waar altijd wel iets is, om zich heen heeft. En dus met regelmaat gebeld wordt of hij wil en kan komen helpen met het 1 of ander. En dat kan, maar ik kan op dit moment dan niet mee. Waar dat normaal eventueel met of zonder fiets mee wel mogelijk was. Dit is hard, natuurlijk weet ik het al, vraag ik het niet eens, maar als het dan hardop gezegd wordt dat je niet mee kunt… is toch hard.

En mijn bronchitis die ik al jaren amper had, speelde op en wilde zelfs met de ventolin amper over gaan. Ik kreeg letterlijk en figuurlijk amper meer lucht. Een goed gesprek met een vriendin mijn buik vol van veel dingen, waar ik weinig aan kan doen. Emotioneel, omdat je gewoonweg niet naar je ouders toe kunt terwijl er jarigen zijn en huwelijken zoveel jaren gevierd zouden kunnen worden. Ja, ergens moet dat eruit. Nu, sinds zaterdagavond, en de zondag overdag onze trip, is wonder boven wonder, mijn bronchitis gezakt, zo goed als over? Hoe dan? Omdat ik weer even lucht kreeg en erop uit kon samen met Liefste, lekker met zijn tweetjes.

Ik genoot al, slechts even verderop van huis, op een industrieterrein van Drachten, waar het ijs op het water zich toonde in de zon, terwijl Liefste de bus aan het bij tanken was, tankte ik hier al bij met de natuur, de belofte van een mooie zonnige dag, ijs op het water, en veel rijp onderweg op de struiken waar de zon nog niet was geweest, en ik genoot.

Ik kreeg weer lucht.

Het mooiste verjaarscadeau wat ik kreeg.

Weten jullie wel hoe moeilijk het is? Als je jarig bent, en dan niet kunt vertellen wat het mooiste cadeau is wat ik er vlak voor kreeg? Echt heel erg moeilijk! 4 Dec. 2020, 2 dagen voor mijn verjaardag, op een vrijdag. Ik zat samen met Liefste bij vrienden op de koffie. Ineens een videocall… van mijn dochter. Nu is dit natuurlijk wel vaker aan de hand, maar nu, zat ik dus daar, bij onze vrienden. En ik neem op… Ben je thuis? Vroeg ze, en ik zie mijn schoonzoon ook in beeld?

Uh, nee, drukte alom, en ze houdt iets wits omhoog… Ik vraag wat het is, het lijkt op een tandenborstel? Mijn schoonzoon ligt in een deuk, zo ook onze vrienden, vooral vriend. Dit onthoud hij nu voor altijd… het was de test! ‘We zijn zwanger!’

Inmiddels ruim 11 weken en afgelopen maandag de eerste echo eindelijk gehad. Afgelopen 21 dec. zou ze eigenlijk de eerste 6 wkn echo krijgen, maar die werd dankzij de lockdown afgebeld. Toen zou het vorige week geschieden, maar er kwam een stroomstoring tevoorschijn, dus wederom, een week wachten en eindelijk afgelopen week…. Mocht ze dan voor haar eerste echo.

Het gaat ontzettend goed! Ze slaapt veel en ze heeft veel ‘trek’ zeg maar, hahaha Ze komt al append met regelmaat binnen op zoek naar mama’s oude recepten van vroeger, zoals bijv. de zuurkoolstamppot en zuurkoolschotel. Kortom, lieve allemaal, in augustus, ga ik voor de tweede keer oma worden. E n krijgt Luca een broertje of zusje!