Dank aan iedereen die mee leeft en ik snap dat jullie willen weten hoe het nu gaat. Het gaat goed met Liefste zelf, hij voelt zich kiplekker maar heeft 3 vernauwingen rond het hart en krijgt een bypas operatie volgende week, pas na het weekend, en de datum is nog onbekend. Kortom, voorlopig blijft hij in het MCL, maar elke dag gaat het een stukje beter qua zijn geheugen, de lange termijn in elk geval, het korte termijn geheugen is nog een zooitje. Althans, heb hem nu nog niet gesproken vanochtend.
Gezien hij zelf zijn telefoon inmiddels weer heeft en zelf belt en doet, maar hij weet niet wie hij wel en niet gebeld heeft al, dan vraag ik dat, is hij of zij al op de hoogte, dan zegt hij nee, maar als ik na ga bellen dan heeft ie dat al wel gedaan. Sommige mensen vergeten dan te reageren bij mij dat ze het weten. Oke, dat hoeft niet altijd natuurlijk, maar is wel makkelijk.
Hij voelt zich zo kiplekker, dat hij het liefste zelf naar huis wil, maar dat gaat hem niet worden natuurlijk. We zijn er dus nog wel even mee bezig, een bypas is een open hart operatie natuurlijk, kortom we zijn er nog niet!
Verder, heb ik het dus ontzettend druk gehad met vooral mensen op de hoogte brengen of te woord te staan, voor hij zijn telefoon had, op twee foons en verder kwam ik niet. Afspraken met de kinderen maken, wie gaat, want er mag maar 1 persoon per dag heen, we mogen zelfs niet wisselen tijdens bezoekuur, 2 uur per dag, maar achter elkaar, dus ik kan niet mee rijden en dan zeggen, jij het eerste uur, dan ga ik het tweede uur bijv. MCL kampt met grote uitbraken van corona, en de aanscherping is alweer verscherpt zelfs voor gesprekken met de chirurg of het hartteam. En dit laatste heeft even geduurd, we hebben pas gisteren definitief de uitslag gekregen. Gisteren heeft hij even geen bezoek gehad, gezien alleen zijn dochter, zoon of ikzelf mogen komen ook nog eens, verder niemand! Zelfs zijn schone kinderen niet. Kortom, als 1 van ons 3 niet kan of wil, dan ligt hij er alleen. Zelf zegt hij dan, we kunnen video bellen nu, en ik heb het vaker alleen gedaan, maar ik vind dat zelf niet zo fijn. Het is niet anders, wij zijn diegenen die nu met gevaar voor onszelf eventueel op bezoek gaan.
Gisteren was voor het eerst dat ik het iets rustiger kreeg omdat hij zijn eigen telefoon weer heeft. Daarmee kwam onze vriendin en vriend langs en hebben even wat voor mij gedaan, mij geholpen in huis. Een tochtstrip op de voordeur bijv. de sneeuw lag binnen. en ja die sneeuw, kijk je ernaar uit voor de foto’s maar is nu een absolute crime voor mij en diegenen die mij eventueel rijden.
Ook vandaag kan ik niet, vandaag gaat zijn dochter, dan is zijn zoon er nog, dus wie er morgen gaat, weet ik ook nog niet, want ik ben weer afhankelijk van 1 van onze vrienden allemaal met een bedrijf die wel door kunnen lopen qua reparaties, workshops achter voor reparaties, kortom.. in vol bedrijf juist. Of zij mee kunnen met mij, wetend dat ze buiten moeten blijven.
De politieagent in burger heb ik ook gevonden, in feite heeft hij mijn Liefste weer terug gebracht, ik wist nog dat Liefste mij had vertelt deze zomer dat er een agent in de straat woonde, kortom ik ben bij de buren die ik wel beter heb leren kennen gevraagd. Ja hoor, hij woont daar bij die hoek! Oke dan! Ik heb een bosje tulpen gehaald en een doos merci bij de Aldi, en heb aangebeld. Een vrouw deed open en ik vroeg woont hier de agent die? Ze begon breeduit te lachen en zei ja.. ik barstte spontaan in tranen uit, ach zei ze, kom even binnen, hij is even weg, komt zo terug… dat duurde wel even alsnog, ik wilde net weer gaan, toen kwam hij zelf binnen, en zo verstreek er een paar uur voor ik weer naar mijn eigen huis ging. Straks ga ik nog even langs om ook hen van het laatste nieuws wat ik nu dus pas heb, op de hoogte te brengen.
Ik heb hem mijn eeuwige liefde verklaard waar zijn vrouw bij was. Hij vertelde mij… Hij was eigenlijk al weg… het politierapport, wil je dat weten? Ja, dat wil ik… oke… Hij was al weg, hij heeft alleen hartmassage gehad ivm corona mogen ze niet beademen… n 30x ongeveer pas begon hij weer te ademen, hij was eigenlijk al weg. Kantje boord dus! En daarna nam het ambulance personeel het over, hij is wel gebleven omdat nog 2 wijkgenten toevallig in de buurt en zijn directe collega’s ook nog binnen zijn gekomen, dat wist ik niet eens, ik had dus 11 agenten in huis maar liefst in totaal… En ze hebben hem 1 electroshock gegeven, meer niet, om dan zo snel mogelijk wat een eeuwigheid duurde hoor, in de ambulance te leggen. De buurman zeg ik nu, is weg gegaan en zijn collega’s hebben dit rapport opgemaakt, hij vertelde ook nog, dat hij had getrimd met zijn vrouw, maar een speciale app heeft voor deze wijk. Meldkamer ook, dus hij zag het binnen komen en is direct de deur uit gerend ze waren net binnen eigenlijk. OP ZIJN SOKKEN, omdat hij het adres zag, en meteen wist, dat is hier in de straat… hem zien, was ook direct herkennen van zo nu en dan een praatje zo hier en daar en vriendelijk gedag zeggen…
Daarbij, vertelt hij.. 1 op de 10 haalt het maar reanimatie… en dit was voor hem pas de 3de persoon sinds 2005, zijn start bij de politie, die het heeft gehaald zover… ‘Hoeveel reanimaties heb je gedaan denk je?’ vroeg ik… ontelbaar….
Vandaar… dankbaar… we zijn er nog niet… maar hij is er nog, en is in goede handen!
Voor nu, dank aan iedereen, jullie medeleven en alles, ik ga er niet op antwoorden verder, noch weet ik of ik de komende tijd een blog neer zal zetten of kom lezen, daar ben ikzelf nog te onrustig voor. Het gaat wel goed, maar alert… en iedereen zegt, denk om jezelf, want ja, ik ben nu alleen nog, ook voor mij als hij weer thuis komt… dan begint het pas voor mij… voor ons…
Het komt goed!