Het is Liefste die nu as we speak, heel warm ligt te zijn boven in bed. Maar dan ook echt heel erg warm. Hoesten en proesten en zijn neus liep als een gek heen. Voor 10 uur hield hij het al voor gezien, ik gaf hem de tijd om in slaap te vallen en zo’n 2 uurtjes later ben ik heel voorzichtig bij hem gekropen, ver weg, en jeetje… alsof er een fikkie werd gestookt zo heet was hij.
Leuk is anders, maar het doet mij deugd dat deze ene man, gewoon ziek is, net als wij vrouwen. hahaha Ik vroeg hem gisteren namelijk al.. ‘Ga je nu ook dood?’ Hij moest erom lachen, in tegendeel, ik was hem kwijt de halve dag. Hij was al weg toen ik uit bed kwam gisteren, was aan het werk hier en daar, zijn dingen doen… tot gisteravond dus.
Ik ga dus even een ontbijtje maken voor hem, zelf even douchen. Gezien mijn neus weer open is, nu al, fijn! En hem even zien af te koelen.
Daarmee, zeg ik tot later even voor nu, kan gerust straks zijn. Eerst maar eens doen wat we meestal doen op vrijdag, op de koffie gaan bij Friezon!
Wat een prachtig nummer heeft ze weer geschreven en gemaakt mensen… lief… Wat een stem ook, zo mooi… (vind ik dan).
We zijn er dames en heren, het nieuwe jaar! Een schrikkeljaar, dus een extra dag om extra veel leuke dingen te kunnen doen! Of juist vervelende op 1 dag af te ronden, wat je maar wilt.
Hier zat ik dan, alleen, Liefste was onderweg met een artiest, code rood werd afgegeven voor Friesland, en zij zaten in Ootmarsum… half uurtje te laat, want klus 1 was in Ruinen, door naar Ootmarsum, en daarna naar huis, ‘ik ben er wel rond half 11…’
Dat werd dankzij de code rood die echt terecht was voor Friesland op de weg… 0.30 uur. Hij hoefde niet meer weg ook, eigenlijk moest dat nog wel, maar dat kan vandaag ook, vanmiddag, dan ga ik wel even mee ook 😉
Samen even ontspannen, op de bank, Claudia werd vrijwel direct herhaald, en dit nummer, ik hield zijn hand vast, hij de mijne… en ja… we blijven nog een jaar, zo lekker zoet.
Ook duidelijk, ik was er niet veel of vaak op IG, maar wat dan de beste 9 zijn geworden? Dat klopt voor mij als een bus, water, scheepjes, plantjes… dit verwoord allemaal wat ik gister al schreef… we zijn heel veel uit geweest, buiten. Slechts 2 foto’s die thuis laat zien en werk… de plantjes is thuis, de bij is op mijn werk. De rest is heerlijk onderweg 😀
Ons jaar begint half om half, in en uit bed, verkouden, dus uitzieken en er weer tegenaan dan maar!
Gelukkig nieuwjaar allemaal, dat 2020 heel cliché alles mag brengen wat je zelf wenst!
Ik hoor of lees weleens dat terug blikken weinig zin heeft, vooruitblikken des te meer.
Als ik dit na ga voor mijzelf, is terug blikken wel van belang, en voor velen denk ik zo, omdat je leert vanuit wat je gedaan hebt of gezien hebt, of mee hebt gemaakt. Soms kun je er iets mee, soms niets. Waar je niets mee kunt? Schrap je weg en laat je los.
Dan kijk ik terug op wat mooi was en is, die herinneringen neem ik al mee, en nee, in dit blog ga ik niet linken naar wat er al staat en via archief terug te vinden is, heb er wel aan gedacht, maar dat hoeft niet. Zie je wel een dikke vette regel of woordje en schuin gedrukt? Dan zit er wel een linkje onder en dat opent in een nieuw tabblad.
Eerlijk? Heel erg eerlijk? Het is dankzij Liefste dat ik dingen zie nu, die werkelijk veranderd zijn, waar men, wij allemaal altijd geneigd zijn om op te noemen wat er NOG MOET gebeuren, zie ik ineens wat er allemaal al gedaan is en hoeveel stappen ‘wij’ al verder zijn, zowel hij als ikzelf.
Wij zijn beiden gek genoeg? 15 jaar op onszelf geweest, nou ja, terwijl ik dit tik, komt Landslide voorbij van Fleetwood Mac….
Time makes you bolder, even children get older… ik bedoel… dat dus…
15 Jaren zijn wij beiden op onszelf geweest en voor hem betekende dat, dat hij koud was geworden, het leven leven zoals het kwam en veel de deur uit zijn, waardoor het huis was verwaarloosd qua woon genot. Alleen de slaapkamer was nog gangbaar samen met de badkamer.
Er was zelfs een kamer waar ik niet eens op de drempel kon staan.. echt niet! Die stond zo vol met apparatuur van zijn werk, dat ik niet eens wist dat er nog een kast in stond. Ahum… Stukje bij beetje, dat maakte ik schijnbaar los in hem zonder iets te zeggen verder, ik vroeg alleen zo nu en dan iets… hahaha Heb je ene stofzuiger? Waar vind ik… ander haal ik het wel…
Andersom, in het andere huis, lagen nog een hoop kleine klusjes zoals het ophangen van mijn werken bijvoorbeeld om ze van de vloer af te halen in elk geval, plintjes, plankjes hangen, dingen waar ik al jaren om verlegen zat, maar van die dingen die niet direct hoeven? Het was even zorgen dat de boormachine mee kwam en we zijn even 2 dagen bezig geweest, alles hangt bijna! Nog 1 projectje wat liefste graag wil maken voor mij, en dan is de keuken aan kant ook.
Echter ziet Liefste alleen… jouw vloeren moeten gedaan worden in de keuken vooral.. ja klopt… Hier moet de schutting nog gedaan worden en de bestrating! Ja klopt…
En daar blijft het dan bij, maar ik laat mij niet kisten en laat hem zien… kijk eens liefste… weet je nog toen ik kwam? Hoe zag de woonkamer eruit? De ramen? Plantjes? Die ene kamer… ja maar.. niets ja maar…. ik kan erin, de ramen zijn zelfs gelapt!
Ja maar… nee… Laten we het eens hebben over onze fietstochten, auto tochtjes, Picasso, Wat al wel is weg gegaan, wat WIJ samen hebben gedaan, zowel hier als daar. Mijn werk, jouw werk tussendoor, op de hond passen… Op de kat van mijn ouders passen, anderen bijstaan en helpen tussendoor, onze vriendschappen warm houden. Met vallen en opstaan, maar zelfs de zolder is een start gemaakt, kamer twee is leeg.
Dit was belangrijk, het leren omdenken en dankbaar te zijn ook voor wat wel is! Nu ik echt kan zeggen dat we een jaar lang samen zijn, van 31 dec. t/m 31 dec. plus de rest daarvoor? Zie ik de grote groei en sprongen die hij maakt en zijn antwoord eergisteren op mijn vraag;
‘Wat kies je nu, toen, toen je bakken met geld thuis verdiende en thuis bracht? Of het nu, waarin je rond kunt komen maar wel kunt genieten tussendoor….’
Hij kies het nu… wij… met vallen en opstaan, maar echt samen, samen groeien, samen puzzelen, samen lachen, samen vallen… elkaar opvangen… ik zie vooral… het afgelopen jaar.. Samen! Ook als we elk op onszelf zijn, dan nog is het samen!
En als ik daaraan denk… het afgelopen jaar, dingen ook al vergeten zelfs, en wat lachen we erop, oh ja! Nu al. Wat ervoor terug is gekomen of niet. Er is altijd ruimte voor verbetering, natuurlijk, en daar gaan wij het komende jaar vast en zeker aan werken, ik zeker wel in elk geval 😉
Hoe dan ook, ik wens jullie allemaal een heel fijn uiteinde, en een zeer goede start van het nieuwe jaar! Hier? Liefste werkt, als ik wil, kan ik mee, maar ik kies ervoor om bij Picasso te blijven en lekker thuis met de tv op hem te wachten…
Wat er wel overblijft? De herinneringen, van gezelligheid, goed gezelschap, heerlijk eten en drinken. En tot volgend jaar kerst of in ons geval lichtmis! We gaan weer terug naar het licht!
Eerste dag, tweede dag, super maar dan ook super gezellig bij vrienden, en ook bij mijn ouders met een klein gezelschap, maar wel een ieder die ik lief heb bij elkaar. Dat is toch altijd weer fijn! En wie stalen de show? (Nog wel meer dan deze 2, maar niet iedereen wil op het net staan 😉 )
Hoe kan het ook anders! Natuurlijk, mijn vrolijke kerstman! Mensen wat heeft hij er veel kilometers opzitten, even heen en weer. Misschien toch nog eens mijn rijbewijs zien te halen 😉
Ik heb niet eens zoveel foto’s gemaakt. Wel mijn grote camera erbij gepakt, maar het is niet gelukt zoals ik dat wilde, weet ik nu al… met de telefoon gaat het beter, eentje met flits…. en de rest… even zonder. En ja, dat biertje, lol.. natuurlijk heb ik die voor de foto erbij gezet 😉
Het stoeltje, met een tafeltje wat er nu niet op staat, kreeg Luca van mijn ouders. En wat was hij er trots op, bij oeroma en opa al ermee schuiven, op zitten, op spelen, en vanmorgen kregen we de eerste foto’s dat hij zijn broodje aan tafel zat te eten met een grote trotse lach.
Dit is een gedeelde eerste plek natuurlijk… Liefste en Luca. En ik kijk ernaar uit, dat ik hem midden januari een nachtje krijg en mag oppassen 😀
Als dit online staat, is het de dag dat mijn opa jarig zou zijn geweest, en dat… vier ik in gedachten nog altijd elk jaar. Wat zou hij trots zijn geweest op deze plaatjes. ❤
Vertelde ik vorige week al, dat mijn ouders er niet zouden zijn op mijn verjaardag, wat ik prima vond omdat we wisten dat wij gisteren (zondag 8 dec. 2019) bij elkaar zouden komen. Wij carpoolden zelfs, liefste en ik reden naar het ouderlijk paar om daar samen in 1 auto te stappen en zo togen wij naar mijn nicht en haar vriend en dochter, om te zien en horen wat het nieuwe telg voor geslacht krijgt…
Een meisje overigens, bij deze, 😉 Een tweede dochter is op komst, en daar zijn zij heel erg blij mee 😀
Na dit feestje, reden wij met mijn ouders mee naar Loods 5, waar Liefste voor het eerst kwam, een hekel heeft aan winkelen, maar toch, mee ging, hahaha Zo lief, en sterker nog, een idee heeft opgedaan voor mijn oude veld schildersezel die nu bij hem staat en ik niets mee doe… Een win-win dus.
Ik dwaal af… Nog voordat wij naar mijn nicht gingen kreeg ik een cadeautje, iets wat wij eigenlijk niet meer zozeer doen omdat wij jarig zijn, maar toch, we hadden het erover gehad van de week. Een boekentip van mijn moeder. Ze weet dat ik niet zo goed overweg kan met een E-reader, en liever een echt boek in handen heb.
Zo ontzettend lief! Tot nu toe, ben ik namelijk telkens weg van de historische romans van Simone van der Vlugt! ~klik hier~voor de eerste boeken die ik van haar las. Want ik kreeg het dus van mijn ouders! En zij hoopte maar dat ik het zelf nog niet had gekocht, nee dus, nog niet, dat stond wel op mijn lijstje maar dan voor januari, hahaha
Dat hoeft dus niet meer, sterker nog, ben er al in gestart, en ik ben heel erg benieuwd. Zover heb ik dit afgelopen jaar nog 0 boeken uit gelezen namelijk… Wie weet staat de teller alsnog op 1 boek dit jaar… 😉 Ik ben namelijk al heel lang bezig in een ander boek over Rembrandt, maar dat pakt mij niet zo heel erg dat ik het overal mee naar toe wil nemen. Dit boek is al mee geweest naar mijn nicht, ongelezen weer bij mijn ouders, bij mijn ouders even zitten lezen, hoofdstuk 1 is al uit, en morgen? als Liefste weer aan het werk is thuis… dan uhhh denk ik… dat ik even weg ben.
Samenvatting
Op een julidag in 1650 wordt Geertje Dircx door het vroedschap van Amsterdam aangehouden, in een koets getrokken en voor twaalf jaar opgesloten in het spinhuis van Gouda. Van een proces is geen sprake: ze wordt monddood gemaakt. Haar geliefde Rembrandt van Rijn heeft daartoe opdracht gegeven. Vanuit het spinhuis blikt Geertje Dircx terug op haar leven. Ze is van eenvoudige komaf, wordt jong weduwe, maar weet zich te redden door als kindermeisje voor een welgestelde familie in Hoorn te werken. Als die betrekking eindigt, gaat ze naar Amsterdam en treedt ze in dienst bij Rembrandt van Rijn. Hij zoekt een kindermeisje voor zijn zoon Titus, omdat zijn vrouw Saskia ernstig ziek is. Na Saskia’s dood bestiert Geertje al snel het hele huishouden, zorgt voor Titus en voor de eenzame Rembrandt. Jarenlang leven ze als een getrouwd paar, en Rembrandt geeft haar de sieraden uit Saskia’s erfenis. Maar op een gegeven moment blijkt zijn liefde voor Geertje niets meer waard. Geertje laat het er niet bij zitten en klaagt de beroemde schilder aan. Simone van der Vlugt over Schilderslief: ‘Het valt me op dat in het herdenkingsjaar van Rembrandt zijn liefdesrelatie en conflict met Geertje Dircx nergens ter sprake komen. Alsof men het daar liever niet over heeft, omdat het een heel ander licht op Rembrandt werpt. Maar ik vind het vooral belangrijk dat er eerherstel voor Geertje komt.’
Zo blijkt ook, dat ik 1 roman van Simone gemist heb, dus die staat nu ook alvast op mijn lijstje voor 2020. ~Het Schaduwspel~ ~klik~
