Picasso tijd en even bijkletsen

Als dit online komt, is het echt puur toevallig dat Picasso vandaag jarig is. 15 Juni en nu exact 5 jaar oud, wat gaat de tijd snel! Als je zijn verhalen wilt lezen van start to finish? Hij heeft zijn eigen category ~klik hier~

Als ik dit schrijf is het woensdagochtend, nog net en ik zit op de wip, ik wil stofzuigen even een poetsdoek door het huis heen halen, toch wel nodig, omdat ineens vrienden en vriendinnen zomaar voor de deur kunnen staan, zoals gisteravond stond Natasja ineens aan de deur, gezellig 😉 maar de puinhoop. Vond ik dan!

Ik heb een gat in de dag geslapen vanmorgen, zo vond ik zelf, ik moest erom glimlachen, ook al ging ik pas even na 2 uur slapen, meestal ben ik dan evengoed ergens tussen 8 en 9 uur wakker. Nu was het bijna 10 uur. Woops! Maar wat heb ik heerlijk geslapen! (en dat dankzij een paar B12 tabletten die ik dan zelf inneem, want de injecties is nu maandelijks, veel te weinig zo blijkt nu al!)

Vorige week, ben ik gestart met ruimen in huis, beetje laat om het een voorjaarsschoonmaak en opruiming te noemen, maar het is nog voorjaar, de zomer begint 21 juni pas, dus ik heb nog even 😛

En dus begon ik met kleine dingen waar ik echt tegenop zag omdat ze laag bij de grond zijn, maar ooit moet het gebeuren en ja het knapt langzaam op allemaal, alles weer stofvrij en gewoon gezellig, net even anders, even een nieuwe frisse aanblik in huis. En toen, dit is al jaren in de planning, kon ik eindelijk gaan kijken voor een grote krab en klimpaal voor Picasso, de tijd was nu! En zo ging ik rond op internet en voor ik het wist, na slechts 2 dagen gezocht en bekeken en nagedacht te hebben, was de bestelling daar.

Ja, nu moest de computerkast wat nu mijn schilder en hobby kast is eigenlijk, wel weer verplaatst worden en wel van het ene uiterste naar het andere, naar mijn logeerkamer.

Terwijl jullie nog in mijn verhaal zaten van de Joodse Begraafplaats en een stukje Muiden, was ik gestart aan het leeghalen van de kast en ruimte maken in de logeerkamer en verslepen maar. Erg fijn dat Luuk eventueel wilde komen helpen als het niet ging. Punt is, dat ik de dingen al zolang alleen moet doen en doe, dat ik er aan gestart ben en eigenlijk was het zo gebeurd. Dit kwam ook omdat de kast met teken en hobby spullen al heel lang ongemoeid staat, en dus nog heel erg strak ingedeeld was en is.

het mandje waar jullie Picasso in zien liggen daar zaten mijn wierookjes in en kaarsen, en toebehoren, kleine standaards, kaarsendover, ja die heb ik ook. Lucifers een aansteker, dat soort dingen. Uitgeruimd en hop Picasso lag erin toen ik mij even had omgedraaid.. ja hey! Nou goed, toch wel lief en ik besloot om deze op de boekenkast te zetten naast het raam in de logeerkamer. Zo kan hij naar buiten kijken en slapen of wat hij ook wil. En daar maakt hij zeer goed gebruik van, hahaha Overzicht richting woonkamer voor hem, ideaal dus, als kat zijnde! Als ik hier zit achter de laptop, zie ik dus hooguit een oortje of zijn pootje overhangen, of helemaal niets, en als er iets gebeurt wat niet hoort, zie je ineens zijn kop opduiken, zo grappig.

Goed, de klimpaal kwam…

Mijn dochter die kwam koffiedrinken afgelopen maandag, wilde mij wel helpen na haar werk, prima! Overigens was dit bij de buurvrouw geleverd, ik was aan het werk namelijk, als je zwemmen al werken kunt noemen, vooral met dit weer, vanavond mag ik weer. Ik zou niets doen, maar ja, tekening, ik besloot om alvast te kijken, het zakje met schroeven uit te zoeken, zien of alles klopt, dat is al punt 1. En eigenlijk.. ach waarom niet, begon ik alvast met de bodem en 1 paal erop, paal 2 erop kortom het ging vlotter dan ik dacht, en was makkelijker dan ik dacht. Ineens stond het gewoon klaar te zijn.

Tsjah… ingewreven met kattenkruid, niet te verwarren met gras, komt die ene pol uit het park even goed uit 😉

Natuurlijk heb ik hem er de eerste keer zelf opgezet, en het was meteen verkennen, kan ik hier liggen? En zoals jullie zien is het eigenlijk al te klein om bovenin goed te kunnen liggen voor hem, maar ik hier heb ik al bedacht dat ik er zelf een grotere plaat op kan maken eventueel, zelf iets omheen haken en voila, hier zal ik denk ik wel assistentie bij vragen. Om een plaat op de kop te tikken en bla.

Nou ja, het is echt heel erg nieuw natuurlijk, hij heeft al in het huisje onderin gelegen, meerdere malen, dus het komt goed, maar geduld is een schone zaak en ook uitdagen natuurlijk. Dit hier boven is dag 1 allemaal.. ik negeer ook, om dan weer uit te dagen, door er snoepjes op te leggen, of de palen even in te wrijven met nog wat kattenkruid, zodat hij weet, dat het van hem is, en hij daar aan mag schurken en krabben wat hij wil… en klimmen dus.

Dit is dag 2, als vanzelf..

Gistermiddag was ik heel gemeen, en gooide ik zijn net gewassen en opgefriste zebra op het hoogte zitvlak…. hij keek ernaar, negeerde het, toen ging ik dus even de deur uit, lekker fietsen en garen zoeken, ook nog gevonden. bij thuis komst lag de zebra dus halverwege op de klimpaal, kortom, terwijl ik weg was, heeft hij er weer op gezeten in elk geval op zijn manier, i’m sure. Ik liet het liggen gewoon, en in de avond, zag ik hem weer half klimmen en hop, zebra moest op de grond. Even slepen om hem ineens uit zichzelf terwijl ik heerlijk zat te haken in het huisje onderin te zien springen, waar hij is blijven liggen tot ik al uit zicht was om zelf richting bed te gaan. Even later kwam hij wel bij mij even maar, en waar hij nu in de nacht slaapt?

Toen ik wakker werd, zat hij op de kast naast de plant, waar nu zijn mandje staat in de logeerkamer, dus ik vermoed daar. Watch out… Picasso rules!  😉

Ik wens jullie een hele fijne donderdag toe, ik ga wat doen, en sla even het lezen over vandaag waar ik nog niet geweest ben, haal ik morgen, dus eigenlijk vandaag (volgen jullie mij nog?) vast en zeker in!

 

10 Keer irritaties in het verkeer.

Over het algemeen ben ik een zeer mee gaand persoon, pas ik mij aan en hou graag rekening met anderen. Iedereen is welkom, maar ze moeten zelf willen. En in mijn huis gelden dan ook mijn regels, zoals bij jou, jouw regels gelden waar ik mij met liefde aan aanpas.

Dan is er nog een buiten. Ja, helaas er is ook een buiten, ook daar gelden ook regels, ik vraag mij weleens af of deze regels nog wel mee worden gegeven.

Nu zit ik natuurlijk met grote regelmaat op de fiets, vooral om boodschappen te doen, maar ook fietsritten te maken, of wandel ik en ga per bus naar mijn werk. Onderweg, kom ik best nog wel dingen tegen waar ik mij zwaar aan kan irriteren, ik hou mij meestal in, waar ik eigenlijk iets wil zeggen of vragen aan de mensen om mij heen.

Almere heeft veel afgeschermde fietspaden, dus bedenk, dat de meeste irritaties dus puur onder fietsers gebeurt als ik hierover vertel.

De grootste irritaties die telkens terug komen:

*Fietsers die hun hand niet uitsteken als ze af gaan slaan, en ik mij vaak in hou en wel mijn hand uitgestoken heb en dan blijkt, dat ze de dezelfde kant op gaan en ik gewoon met een goede vaart door had kunnen fietsen.

*Ouders die precies op het drukste momentje van de dag, spits na werk, einde middag en begin avond, besluiten om op de drukste doorgaande fietspaden tussen stad en meerdere wijken aan deze kant, met hun 3 jarigen te gaan fietsen. Dat is natuurlijk een absoluut mooi moment en ook pad om uit te kiezen dan.

*Mensen die op het fietspad lopen, vooral kinderen, terwijl er een stoep ligt aan de andere kant, vorige week ook weer, een jongen van een jaar of 8? Of 7 misschien zelfs nog? Al bellend.

*Het is geen geheim dat ik vlak bij een station woon, en elke keer weer, een druk fietspad loopt eronderdoor met aan beide kanten trappen waar de mensen uit komen denderen en blind gewoonweg oversteken zonder ook maar op of om te kijken.

*Ouders die dan wel op een stoep lopen langs een druk fietspad maar dan kinderen bij zich hebben, zelf op een telefoon zitten te kloten, en de kinderen al spelend, gillend en rennend de stoep op en af rennen zo het fietspad op.

*Scooters, dat gebeurde gisteren toen ik naar de markt fietste, nu moet je weten, dat scooters niet op het fietspad mogen hier, en er kwamen er twee mij tegemoet, die aan het inhalen waren waar dat amper ging, ik kwam hen namelijk tegemoet, en dan tussen de fietsers inhouden ineens zonder kijken. Inschatten is ook erg moeilijk natuurlijk.

*Fietsers die je inhalen, prima, maar dan bij één van de vele viaducten zichzelf laten gaan, niet meer trappen even en ik hen daar precies in zo’n viaduct in moet halen zodat ik rustig en met gewone vaart weer omhoog kan fietsen.

*Mensen die ineens gewoon stoppen en afstappen, vlak voor je neus… de reden is mij altijd weer een raadsel, dit doe ik natuurlijk ook wel, maar niet ineens midden op een fietspad of een weg, ik duik als het kan altijd de zijkant in, zodat de rest ziet dat ik eventueel wil stoppen en kijken is ook wel belangrijk of het kan.

*Automobilisten die je afsnijden net voor een cruciaal kruispunt. Dit is niet uit te leggen tot je het ooit zelf hebt gezien hoe dit in elkaar steekt, ik zal het proberen: rotonde, auto’s en fietsers, weg, busbaan – fietspad direct erachter – centrum met vele parkeerplaatsen zijkant, pas dan afslaan naar parkeerplaatsen van het centrum, blauwe zone gebied, alles komt hier bij elkaar.

Heen: Ik steek mijn hand uit naar links, auto’s tegenliggers zien dat, er is ruimte genoeg om af te slaan als die ander ook naar het centrum gaat, dan steken ze hun richtingaanwijzer niet aan, ik hou dus in en wacht, om ze dan toch af te zien slaan naar het centrum… right?

Terug: Ik sla af, dit gaat meestal goed, om dan andersom, weg – fietspad – busbaan – weg – rotonde te treffen, dan komt er een bus aan, oh ja, de fietsers hebben daar absolute voorrang, en dan wordt ik afgesneden door een auto, die mij daar inhaalt en dan recht voor mijn fiets bam stil gaat staan maar tegelijk kan ik niet uitwijken ivm de geparkeerde auto’s aan de zijkant van het centrum. Vol in de rem, en zij geven gas en weg zijn ze omdat ze weer door kunnen, kom op mensen, gun elkaar iets!

*Mensen met loslopende honden en ze niet in de gaten houden. Hoe vaak dit al gebeurd, wil je niet weten, dan loopt men wel netjes aan de kant, maar de hond loopt los, van links naar rechts, en weer terug van de ene grasstrook naar de andere. Ik vertel er wel even bij, dat er vele fietspaden zijn zonder wandel zone of stoep, hou je hond bij je!

Voor nu, zijn dit mijn tien irritaties in het verkeer die ik met grote regelmaat mee krijg en mee maak, of het nu mijzelf betreft of de fietser voor mij, een tegenligger, gun elkaar de ruimte.

Want ik heb het nog niet eens over het verkeerde tijdstip op de fiets zitten, als de middelbare scholen uit zijn en ze met 4 naast elkaar het hele fietspad innemen en al fietsend keten of zich zelf stoer vinden.

Fiets jij weleens? Wat is jouw grootste irritatie onderweg. 

Het gaat zo hard!(niet verdrinken hoor)

Ook al weet ik het als geen ander, dat de tijd kan vliegen, vooral als je eenmaal moeder wordt en een kleintje hebt. Soms denk je dat je bepaalde periodes nooit door komt. En dan zijn ze weer voorbij en begint de volgende fase en voor je het weet zijn ze volwassen en wonen ze op zichzelf.

Vandaag ga ik het eens hebben over mijn kleinste nichtje Fayenne, mensen, op 6 maart werd zij alweer 1 jaar oud en de tijd vliegt. Helaas zie ik haar niet zo vaak in het echt en geniet ik mee in foto’s en soms een klein filmpje, lang leven what’s app waar je dan samen met je eigen familie in zit en zo deelt in elkaars leven.

Ik bedoel, hier is ze dan, niet verdrinken hoor in haar prachtige blauwe ogen. Afgelopen zondag zag ik haar weer even, totaal onverwachts. Op deze leeftijd weet je nooit wat te verwachten als ze jou niet veel zien, maar hey… familie is familie schijnbaar. En haar mama kwam thuis en maakte haar los uit de wagen en hop, ze werd meteen in mijn armen geduwd, kusjes, ja die kreeg ik, mijn ouders niet 😉

Schijnbaar geeft ze maar aan 1 kusjes voor dat moment, dat kan heel verschillend zijn en ze draait zo haar hoofd om als iemand anders het ook vraagt. Zo mooi om te zien dat gebaren en doen zo hetzelfde kan zijn door de tijd heen. Zonder woorden.

Deze foto’s zijn door mijn nicht zelf gemaakt, en dat is wat ik dan zie samen met de hele familie en vele vrienden natuurlijk.

Afgelopen zaterdag was het natuurlijk overal heet en mijn nicht kwam met een foto waar ik helemaal verliefd op ben, ja die boven staat ook, natuurlijk 😉

Moppie!

Hoe gaat het met haar, ja goed dus, ze is een heel vrolijk dametje, speelt, weet precies wat ze wil. Na observatie blijkt ze watervlug te zijn, je hebt niet alleen ogen in je achterhoofd nodig maar ook van opzij. Ze loopt nog net niet 100%, alhoewel ze gisteravond ineens opstond en liep op een speelplaats waar zij was met papa en mama.

Ze lacht de hele dag, haar ogen zijn pretoogjes, ze kan slapen maar natuurlijk wanneer het niet uitkomt en is wakker als papa en mama willen slapen, alhoewel ik ook opmerk dat dit al een heel stuk beter gaat.

Ze is aan papakindje, welk meisje niet hadden we het nog over, nou uhhhh… mijn moeder stond van ‘ja…’ Nou goed ik was een opa kindje 😉

Haar lievelingsfruit op dit moment zijn aardbeien, en ze eet goed, drinkt goed, alleen gewoon water wil ze niet, hahaha. Al het eten is wel goed wat ze voor geschoteld krijgt.

Ze heeft ook al een beste vriendinnetje, die ze met grote regelmaat ziet en waar ze leuke dingen mee doet.

Papa en Mama hebben ook al van die veiligheidsbevestigingen gemaakt op de keukenkastjes, maar ze treed in de voetsporen van haar vader en heeft deze ook alweer gesloopt, daar waar de appels en de aardappels worden bewaard, hahaha

Mensen zeg nu zelf, een happy dreumes en ik zeg erbij, met echt geweldige ouders die haar zo lief hebben en het zo goed doen! Ze zijn beiden naturals, en dat straalt af aan mijn kleinste nichtje.

Ze heeft gewoon ons hart gestolen, hoe kan dat ook anders.  ❤

Jarig! 25 jaar: Een kwart eeuw oud

Vandaag 25 jaar geleden was ik onderweg naar het ziekenhuis rond dit tijdstip (even voor 10 uur in de ochtend). Mijn moeder bracht ons, mij en mijn ex man en mijn schoonmoeder kwam er later ook bij.

Ik moest ingeleid worden, na een hele nacht met weeën, die om de 5 minuten kwamen en gingen, soms zelfs minder tijd ertussen, maakte dat ik in de ochtend dacht, dit gaat goed zo. Maar nee! Voorweeën, heb je van alles besproken en gedaan tijdens zwangerschapsgym, met de verloskundige, maar voorweeën kwamen daar niet in voor. Ik had nog maar 2 cm ontsluiting in de vroege morgen terwijl ik echt de hele nacht onder de douche had gezeten al, tig keer naar de wc was geweest om te plassen en niet kon slapen.

Ik was niet blij, zo bang als wat, er moest een naald in mijn pols, in mijn arm! Dat wilde ik eigenlijk niet, maar goed ik had weinig keuze. Toen was het nog zo, slijmprop verloren? Dan moet het wel binnen 24 uur komen, iets wat nu alweer veranderd is heb ik opgemerkt.

In het ziekenhuis werd ik geïnstalleerd, op een eigen kamer, wel zo prettig en ik had van tevoren gezegd dat mijn moeder en schoonmoeder erbij mochten zijn. Bepaal dit NOOIT van tevoren!  😉 Op het moment supreme, wilde ik dat niet, ik wilde dat het intiem was, samen met mijn man, samen ons kindje op de wereld zetten, maar wat was ik moe.

Het infuus wilde niet, ik zag de naald en my God! Mijn verloskundige was er nog niet en 1 van de gynaecologen kwam binnen zetten. Hij zou het wel even doen. NOT. Het lukte hem niet. Same old, same old, hij kon mijn aders niet vinden, en ik stribbelde tegen om dan ineens te horen, ‘haal de anesthesist maar van de OK!’

What the F…???

De anestesist bleek een boom van een kerel, van Surinaamse afkomst, zo sprak hij ook, en bij binnenkomst zei hij direct: ‘Zo meisje, kom ik jou eens even lekker pijn doen!’

Foutje bedankt, ik ging in een crisis bij het horen van die woorden en zien dat hij net de deur in kon komen qua lengte, djiez! Al gauw zag hij dat dit grapje fout was en stelde mij gerust, althans dat probeerde hij. Hij keek naar mijn pols en zei dat de gynacoloog er een zooitje van had gemaakt, mijn hele pols was al blauw van het misprikken. Dus hop andere arm. ‘Kindernaaldje?’  Hoorde ik hem ook roepen, ‘waar was hij mee bezig!’

Hij pakte een nieuwe naald, groter en deze werd gezet, met pijn en moeite, alhoewel, hi liet hem er wel in 1x inglijden en ik werd aan de opwekkers gelegd. Ik was moe, zo moe, ik dacht rust, nu kan ik slapen.

Not!

Ineens hoorde ik iemand zeggen, ja ze mag een injectie! Verpleging, dan kan ze slapen nog even voor het echt begint. ‘En waar gaan we die zetten dan? In het been.’ Was het antwoord en voor ik he wist zag ik nog een naald aankomen. Ja daaaaaahaaaaag! En ik zette mij schrap, ze wilde prikken maar ik had mijn spieren zo strak gezet dat ze er niet doorheen kwam. De naald was krom. En ik lag daar half om half weg te vallen en zei ineens: ‘Ik heb nu toch een infuus? Daar kunnen jullie het toch in mee spuiten?’

Ik keek ER, was dat er al? Volgens mij wel, hahahaha Ze pakten het advies op, of mijn wens en spoten het mee in het infuus, pfffffffffff nu kon ik slapen.

En ik heb geslapen, zelfs tijdens de persweeën, ik heb mijn eigen moeder de kamer uit geschreeuwd omdat ik mijn man weer aan mijn zijde wilde, (iets wat ik nu erg jammer vindt, maar in oerkracht, komen er soms dingen uit die je graag anders had gezien).

Ik denk dat ik een middle class bevalling heb gehad als ik de verhalen zo lees, niet licht, niet zwaar, maar anders, anders dan ik ooit in mijn hoofd had, hoe ik het had gewild.

In de avond van 6 mei, om 19.32 uur, werd mijn meisje geboren, en toen moest ik direct mijn moeder aan mijn zijde hebben, het was druk in het ziekenhuis, mijn dochter was niet de enige, ik heb de verloskamer nooit gezien, omdat deze telkens vol lag, er waren er maar twee. Een moment, waar je veel weer vergeet, en wat ik nu nog weet, is veel meer dan dit, natuurlijk, maar voor nu.. Is dit even genoeg. wie weet vertel ik volgend jaar het midden stuk van mijn bevalling ooit, dan wordt het 26 jaar, maar vandaag is mijn dochter 25 jaar oud!

Een kwart eeuw! Wat gaat de tijd toch snel!

Wil je nog foto’s zien van mijn dochter door de jaren heen? ~klik hier~ dat is wat ik vorig jaar plaatste.

Vandaag ga ik even een feestje vieren. Tot Ooit!

Wilde Bloemen

Van de week ~klik~  liet ik al wat zien aan Pinksterbloemen met name, ja ook madeliefjes maar die groeien nu de hel lente en zomer rustig door, gosh, ze waren er zelfs van de winter als het ook maar even lichter was buiten.

Dit is anders met andere wilde bloemen, en in de lente zijn de Pinksterbloemen mijn grote favoriet. De andere bloem later in de zomer, is de korenbloem, er zijn er nog meer, eigenlijk alle wilde bloemen wel, maar de ultieme 2 zijn deze, nummer 3… wordt een rijtje weer denk ik.

De pinksterbloem vroeger.

Toen ik nog een klein meisje was en vaak bij mijn opa en oma was, ja ook met dagen als deze, Pasen en Pinksteren, dan stonden de Pinksterbloemen ineens op een dijkje, torenhoog leek wel, ik kon er tussendoor lopen alsof ik tussen maïs liep of hoog riet. Natuurlijk was ik nog kind, reken vanaf een jaar of 5? Op een dorp wordt je jonger en eerder losgelaten dan in de stad 😉 Dit was best achteraf gezien een gevaarlijke tocht ook. Auto’s konden zomaar uit het niets ineens met heel veel km’s per uur, ook toen al voorbij scheuren. Mijn hart heeft best vaak stil gestaan daar bij de Braak. (Ria, jij weet vast wel waar ik bedoel, er staan nu huizen, hahaha)

Lyrisch werd ik, mijn oma leerde mij jong al de bloemensoorten die wij tegen kwamen, mijn oma en ik, gingen nog weleens samen dit pad bewandelen, voetbalveldje (een openbaar veld met 2 doelen erop gezet door bewoners, toen al.) En dan liepen we verder en zo de dijk op, en samen vlochten we madeliefjes tot kronen en kettingen en zelfs armbanden, zittend in het veld vol met madeliefjes en pinksterbloemen! Ze leerde mij bloemen plukken iets wat ik al gauw overnam en echt heel leuk vond.

Elk jaar opnieuw als ik bij mijn opa en oma was, plukte ik bossen vol, zoveel als mijn handje konden houden, zo dik en veel dat mijn oma’s gezicht altijd oplichtte als ik weer terug kwam met enorme bossen met pinksterbloemen. Zo had zij mij ook al heel jong geleerd om bloemen zo laag mogelijk bij de steel af te plukken, bij de grond, en niet zo hoog. Kortom er weerden vazen en vaasje en soms zelfs borrelglazen opgezocht om de bloemen in te doen. Weinig ging verloren.

Het maakte ons allebei blij, deze pinksterbloemen, welke in maart starten, april en mei, dan is het voorbij en moet je weer een jaar wachten voor ze er weer zijn.

Nu zou ik ze wel willen plukken, alleen hier in Almere, zijn ze nog klein en laag, helaas, niet de 50 cm lange stelen of soms nog langer als je het mij vraagt. Ze krijgen de kans niet en daarbij, het is pas sinds ene jaar of 5? Dat ik voorzichtig de pinksterbloemen in Almere zie opkomen, het worden er wel meer en meer, en daar ben ik heel blij mee!

Ein-De-Lijk! Ze zijn te vinden in Almere, mensen ik heb ze de grond uit gekeken sinds ik hier woon, de hoop opgegeven zelfs ooit al lang geleden dat ik ze hier tegen zou gaan komen. Maar nu, bloeien ze volop, nog niet lang genoeg om te plukken, nog niet, wie weet… ook ik heb nog kleine glaasjes, dan maar kort, for old times sake!

NOTE: Het verhaal van gisteren, erg lief allemaal, het doorgaan doe ik allang, gezien ik eigenlijk vergeten was te vertellen dat wij alweer 23 jaar geleden gescheiden zijn. Soms vergeet ik dat niet iedereen dit weet natuurlijk, hoe, wat en waar, dat hoeft ook niet, maar het is al zolang geleden, feit is, mijn dochter kent haar vader niet eens. Dat zegt vaak genoeg toch? 😉

Heb jij weleens kettingen of kronen gemaakt van wilde bloemen?