Langzaam ben ik aan het inpakken. Het is tijd om richting eigen huis te gaan. De bedoeling was eigenlijk al eind januari, mijn moeders verjaardag, maar ja, er kwam opnieuw een lockdown, en samen blijven nu we toch al sinds maart vorig jaar in 1 huis zitten leek ons gezelliger. Toch, begon het te knagen, zo ook bij mijn dochter, die op haar manier vroeg wanneer ik weer eens thuis zou gaan komen.
Lastig, er werd een ongeveer datum afgesproken tussen Liefste en mijzelf. Mits het zo uit zou komen, maar een project die inmiddels was gestart zou eerst nog even doorgang krijgen. En dan het weekend na die ene week, zou ik naar huis toe gaan. We spreken over ongeveer half februari ergens. Dat was de planning.
Het liep anders, zoals jullie inmiddels weten en inmiddels is het alweer april, half april zelfs en de koek raakt wat op. Vermoeidheid neemt bij mij de overhand. Het zorgen voor, met liefde gedaan. Liefste is nu bij zijn revalidatie, de fysio, tweede keer deze week, en elke week in de nog komende 7 weken zal dit zo blijven. Hij moet ook weer de dingen oppakken, en dat doet hij ook! Veelvuldig alweer, rijdt hij rond, klust alweer, kleine klusjes dan. Toch, weer op de rails proberen te komen. Vol met plannen. Klussen die hij wil aanpakken. Kortom, dan zit ik toch maar in de weg.
Als ik dus even offline ben, dan weten jullie dat de grote verhuizing is gestart. 😉 Mijn dochter is al bezig met plannen maken, voor wandelingen in het park met mijn kleinzoon, ja graag! Of even bij elkaar op de koffie, het is slechts 2x een park oversteken. Kortom, ja ook daar kijk ik naar uit hoe dubbel het nu ook even voelt.
Het komt allemaal goed!
