Het is nog altijd vrijdag als ik dit blog maak. Ingepland even. Als jullie dit zien, dan is mijn laptop denk ik even ingepakt en staat veilig boven in de tas. De woonkamer krijgt een make over, het is een cadeau van de kinderen aan hun vader, incluis de hulp om dit te doen. De afgelopen week waren wij al druk bezig samen om de woonkamer te strippen wat mogelijk is. Vandaag, vrijdag de laatste loodjes en morgen zaterdag, als jullie dit kunnen zien, dan is het zover!
De foto’s die jullie hier zien, zijn van afgelopen woensdag toen wij bij onze vrienden een dagje bezig waren, ik met mijn vriendin, liefste werd met name buiten aan het werk gezet, hahaha Door onze vriend. Vele handen maken licht werk. Dat is het thema van deze afgelopen week en dit weekend.
Zoals ik eerder vertelde ~klik hier~, de tijd vloog en ineens kwam de mooie lucht er weer aan. Dat is iets wat ik vanuit het huis en tuin van Liefste niet kan zien, ja fragmenten dat het zo kan gaan ogen, maar te dicht alles op elkaar qua woonwijk om dat mooie uitzicht te hebben zoals ik in Almere heb vanaf het balkon. Hier genoot ik dus even, ik rende dus ook letterlijk de woonkamer uit naar buiten om deze plaatjes te schieten want het gaat snel!
Het gaat soms echt te snel! Ik nam nog 1 foto… voor ik weer naar binnen ging.
Weer binnen, genoot ik nog steeds door de ramen heen, en nu was het Liefste die even zijn aandacht kreeg in gesprekken. Balans, Energie, en verwerking, daar ging het over. In no time was het bijna 6 uur en vertrokken wij richting supermarkt. Er moet ook nog gegeten worden en ik wist niet van tevoren dat wij zolang daar zouden zijn op deze dag. Maar zoals ik al jaren eerder geleerd heb? Tijd bestaat niet! En dan gebeurd het zomaar dat het omvliegt zo’n dag en je heerlijk moe thuis komt. Een lekkere frisse salade op tafel zet, met wat kippenpootjes en ik genoot van het feit dat Liefste vooral zo genoten had ook van deze dag.
We lagen op tijd op bed, heerlijk moe, en ik heb geslapen als een roosje.
Ik zie jullie ergens na het weekend weer, ook op deze vrijdag ben ik al druk met die laatste loodjes en zorgen dat er eten staat voor als we aan de slag zijn!
Even een ander tussendoortje. Ik kom zeker weer terug op onze reis van Paesens-Moddergat, maar dit is nu actueel. Deze foto’s nam ik eergisteren als jullie dit zien en lezen. Gewoon in onze eigen wijk, ongeveer 100 meter lopen en ze staan er. Vlak langs de weg en de woonhuizen op weg naar het minicentrum van de Wiken. In het gras liggen kon ik niet, gezien er duidelijk ook honden los lopen en ik moest voorzichtig mijn weg banen. Niet alleen om te zorgen dat deze prachtige zwammen heel bleven, maar ook om de hondenstront te ontwijken dus.
Klik op een foto voor groter eventueel.
Zover ging het dus goed. Toen ik ze voor het eerst zag weer een dag ervoor, wist ik al, ik ga even kijken, ik zag er hooguit twee op dat moment. Toen ik eenmaal hier was voor de shoot, zag ik de 1 na de andere en zelfs in de beukhaag zag ik er eentje groeien en bloeien.
Door de haag heen, geschoten en het is goed gekomen 😉 En toen… werd ik minder vrolijk, ook al kan het mooi zijn omdat het net even anders is. Dan vraag ik mij af, was het de mens, of was het de dier…
Wie het weet, of denkt te weten, mag het zeggen.. Zou een hond het zover om kunnen lopen?
En even verderop, op een ander stukje gras in de wijk, langs dezelfde weg en stoep, vond ik deze. Geen idee welke dit is, als ik foto 1 upload naar google krijg ik rupsen te zien. Foto 2 hieronder vertelt dat het om een schildpad zou gaan, hahahaha dus wie het weet, mag het zeggen!
Dit is de bovenkant ervan. Het enige wat ik kan wensen, is dat de gemeente het zo laat voorlopig. Want het is nu eenmaal gemeentegrond en het gras… wordt tegenwoordig zo snel gemaaid… en ja.. dan zullen ze allemaal verdwijnen.
Achter deze ene zwam, staat nu nog een paddendorpje, vrij groot ook nog.
Dan als laatste, ook hier worden bomen dus weleens gekapt, en dan zie je echt wel dat ik langs een drukke straat sta ook. Doorgaand verkeer naar het mini wijk centrum.
Nog eentje dan? Want na deze foto spotte ik er nog eentje, echt de laatste dan!
Wensen jullie even mee dat de mens er voorlopig nog even vanaf blijft?
Wat nu voor mij zo heerlijk is, is dat het toeristenseizoen afneemt en het hier nu lekker rustig is. En zelfs dat is verdwenen horen wij van de familie bij wie wij even langs gingen om wat terug te brengen. Er is altijd wel iemand tegenwoordig, met camera’s, tv, mensen, statieven, maar toch, het is wat rustiger achter de dijk. Ooit was het na het toeristenseizoen gewoon stil en kon je er echt alleen zijn, vertelt zij terwijl we na onze mini fietstochtje lekker aan de thee zitten.
Ik ben dus gezegend dat ik juist als het zoals nu herfst is, en straks wellicht in de wintertijd, ik er gewoon heen kan met een uitval hoek van warme thee of koffie. 😉
Ondertussen geniet ik van de lichtval, die dan weer even weg is, en dan ineens de kleuren weer opkomen.
Ik zie mini riffen in mijn hoofd en denk aan Schotland, het waarom? Geen idee, maar zo stel ik mij dat voor langs de zee daar. Alleen wat groter en hoger 😉
Ik draai mij even om, en daar zijn de beroemde paaltjes die nu onder water staan omdat het vloed is… En het licht even weg was aan die kant. het verschil is echt groot als ik mij vrijwel direct weer omdraai.
Nog 1x, richting de paaltjes dan… Vanaf dit punt.
En ook nu, waren er mensen om mij heen, met camera, of verrekijken, of allebei. Maar ook vaste bewoners vermoed ik, die een dagelijkse wandeling maakten om fit te blijven, ik denk dat ik dat ook zou doen als ik hier zou wonen.
Zoals te zien in het vorige blog, was er inderdaad een sfeer, een dreiging haast. Maar dit veranderde ineens naar ander licht. Ik keek even omhoog en zag…
Hoe mooi kan het zijn, en verderop, het ene moment… het boorplatform, in de volle zon terwijl wij in de schaduw stonden, en andersom.
Even, ik heb flink ingezoomd hier, maar het wilde niet stabiel worden, zelfs mijn zadel als statief wilde niet lukken. Maar het idee is er.
Het spektakel van licht, binnen enkele seconden telkens weer anders!
Laat staan de kleuren van de zeekraal en andere gewassen, zo prachtig mooi!
Deze foto’s zijn gemaakt op 5 augustus 2020, de hittegolf was net in zwang en Liefste was een dagje vrij eindelijk. Ik wilde graag even naar de heide om te zien of het al paars zou zijn, of nog net niet. Zo geschiedde. Wil je meer zien en lezen over hoe dit is ontstaan? Een eerder blog met foto’s vind je ~hier~.
Het was dus al paars, alleen het zoemen van de bijen ontbrak. Dat viel echt op, omdat ik er eerder ben geweest, vroeger ook al, en het hoort nu te zoemen, dat kan heel indringend worden zelfs als je een tijdje ertussen gaat zitten, of erdoorheen loopt. Nu dus helemaal niets. Ik zag hier en daar een libelle in de verte, maar ook lang niet zoveel als het jaar hiervoor.
Zo ook, de vennen stonden praktisch leeg. De allereerste keer dat ik hier kwam, lag dit vol met water, waren naar het leek wel 3 vennen bij elkaar. Nu stond er alleen in de achterste wat water en kon ik er zo heen lopen zelfs. Dat is natuurlijk een heel slecht teken.
En hier, allemaal bij elkaar, verschillende soorten sporen die al in bloei zijn. tijdens de hittegolf zelfs. Een bovist, wat stoelen en een zwammetje, tegelijk het maisveld met de zomerse bloemen ernaast. Het is als Sint Juttemis bijna.
En dan dat prachtige rode dak in de verte wat er net bovenuit komt. Ee huis. thuis, mijn thuis is tegenwoordig waar Liefste is, en waar ik ben. We moesten even naar Almere, de tijd om eventueel terug te gaan begint denken wij, aan te breken. Echter is fysiotherapie gewoon door gegaan, is mijn dochter verhuisd en had ik het huisje nog niet gezien. Heeft Liefste een fiets voor haar bij elkaar gewerkt, ( in natura uitbetaald ), zo kan het ook gaan. Klussen betekent in deze tijd niet altijd cold hard cash verdienen. Dochter zo blij als wat met eindelijk eens een goede fiets waar zo mijn kleinzoon veilig achterop kan, In plaats van de oude barrels waar ze tot heden vaak op fietste. (met reden, die stelen ze niet) 😉
En er werd een nieuwe salontafel voor mij geleverd, dat allemaal per ongeluk op 1 dag. De fysio stond al vast, de fiets dan mee te nemen stond vast, en ik werd afgelopen week gebeld of men… de tafel kon brengen op… nou ja! Dat is echt toevallig! Ja, dat kan, alleen het tijdstip, gaf ik aan, graag dan en dan, na fysio. Nou, dat werd dus tussen 7.15 uur en 9.15 uur, die mail krijg je dan de middag ervoor. Kortom, maandagavond, reden wij langs het ouderlijk paar om daar meteen even de ringen voor mijn moeder af te leveren. Even gedag te zeggen en door naar Almere.
De plantjes hadden inmiddels wel dorst. Mijn dochter verzorgde ze, maar ja, de verhuizing kwam daar zeer onverwacht tussen, dus er zijn er een aantal die hebben bijna de geest gegeven. Komt wel weer goed, of anders, het zij zo. Kan gebeuren. We namen een heerlijke douche, keken wat tv, en vervolgens doken we op bed, de wekker gezet en om half 7 ging deze af. Ik heb amper of niet lekker geslapen in elk geval. Dat is meestal zo als ik dit soort vroege afspraken heb, bang om niet op tijd wakker te zijn of zo. Meer mensen die dit hebben?
Natuurlijk als de wekker dan gaat, ben je wel in diepe slaap. Ik gooide de wekker nog 1 keertje op snoozen, om vervolgens er dan toch maar uit te gaan. Koffie, en op balkon voelde lekker, ik ging even buiten zitten. De straat in mij opnemen die sterk achteruit gaat. Qua aanzicht. Winkelwgentjes beneden wat niet mag, wel een stuk of 6, kortom controle is er ook niet. De stempels staan er nog, ik opende een brief waarin vermeld stond dat ze voorlopig nog blijven staan. Er hadden zich duiven genesteld in de stempels, vandaar dat ze niets mochten en konden doen. DD van de brief 3 juli… het is september, en nog zijn de materialen er niet. En toch de huur met 3% even verhoogd, en ze hebben zich zo ingedekt met die stempels en de gebreken, dat we niet om verlaging kunnen vragen wettelijk gezien, voor achteruit gang van het woongenot. (Ja, ik kijk grag Mr. Frank Visser en weet soms dan zelf even uit te vissen hoe ik iets op kan zoeken of dat ik mij bewust wordt van rechten en plichten qua woningbouw).
De salontafel werd keurig op tijd gebracht, ik hoefde niet te racen voor mijn fysio welke om exact 9.15 uur stond. Ze waren er al voor half 9, kortom, ik kon op mijn gemak nog een keertje douchen, aankleden en mijn fiets pakken. Liefste mocht uitslapen, dat had hij wel verdiend 😉
Ik fietste naar het gezondheidscentrum, alles is anders daar, nog meer voorzichtigheid. het was er dan ook super rustig. Ik ging naar boven, ging in de gymzaal zitten zoals altijd. En wachtte af… rustig af. Nu is mijn peut meestal eentje van uitlopen, dus ik was op tijd. Ik hoorde hem gewoon door alles heen vaag praten, patiënt eventueel lachen en antwoorden. En ineens was het 9.40 uur, de gymzaal was leeg, waar het normaal stervensdruk is, maar nu kwam er een vrouw binnen die verbaasd was mij te zien, zij ging fietsen ik zat nog te wachten. Om dan te ontdekken dat de tijd zover heen was. Huh? Even in dubio, maar ik besloot op te staan en eens even aan te gaan kloppen.
Het kan niet altijd recht lopen schijnbaar. Er was 1 afspraak verzet, en dat was deze, Denis deed open, (ja echt met 1 n… naar het liedje van Blondie is hij vernoemd). Zag mij, keek meteen verbaasd… Ik vroeg hem… uhhh 9.15 uur? Ikke? Loop je zo uit?
Meid zegt ie.. je staat er niet in, deze mw. staat er al een maand in voor vandaag op dit tijdstip… uh? Hij zette zich achter zijn pc, ging kijken waar ik dan wel zou staan, nou nergens dus! Ik zeg hem nog.. ik wilde vorige week al, maar toen was je er niet, dus deze week, di. 9.15 uur zei ze tegen mij door de foon… Denis is door de komende weken heen gegaan, hele dagen bekeken, maar ik stond er niet tussen…. foute boel. Ik stond bijna in tranen. En ik vroeg hem, heb je aub even 5 minuten dan als je klaar bent met deze Mw.? ja, dat had hij, normaal gesproken is dat namelijk het sport uurtje in de oude tijd. Vandaar dat ik meestal op die dinsdag ben om 9.15 uur… dan kan hij uitlopen 😉
Kortom, ook bij mij, kan het weleens mis gaan, door.. nou ja.. wie of wat dan ook. Denis gaat er zelf ook nog even achteraan, maar nu sta ik weer ingepland, over 3 weken zeker weten bijna, ben ik weer thuis, om als het goed gaat! (covid19 beslissing), thuis te blijven voorlopig!
Hij heeft mij er nu zelf weer ingezet! Pffffffffffffff nou goed, het mij het ochtendje en start van de dag wel, om daarna rustig aan te ontbijten met Liefste. Maar eerst, ging ik nog even naar mijn centrum, naar mijn AH, mijn favo cassiere was er, ze was zo blij mij te zien. Maar ik kreeg wel te horen… schoonmoeder.. kanker overleefd… maar gestorven nu aan corona… in het verzorgingstehuis. Ik vroeg of ze in ons tehuis zat bij ons in de wijk. Nee… ze noemde het tehuis, waar mijn cliënten eventueel ‘werken’, een deel van hen dus… ik zeg neeeeeeeeeeee dit meen je niet! Pfffffff Goed, condoleances over en weer om daarna even bij Bruna, mijn favo boekenwinkel even te zien of mijn naamgenoot aanwezig was. Ik zag de andere meiden wel, eentje was nieuw voor mij, de ander ook bekend, maar mijn naamgenoog Suus, zag ik niet…
Waar is ze? Uhhhh, ze is ziek thuis.. ik vroeg meteen… ‘toch niet?’
Nou, dat moest ze nu juist nu ondergaan… de test… want haar dochter op school was thuis gekomen met verkoudheid, en zijzelf, Suus… nu ook hoesten en proesten en dus de test, en dan de uitslag… nog onbekend dus of het gewoon een verkoudheid is… of dat ik er nu twee ken in mijn woonstraal en contactstraal… open en bloot contactstraal die corona hebben…
Ik kom thuis, vertel het aan Liefste… hij kent immers mijn patroon van boodschappen doen etc. Dat ik vaak daar ben onder de mensen, omdat ik met de fiets moet als ik alleen ben, dus ja, 1 doos kattengrit en wat schoonmaakmiddelen maken al dat ik soms zelfs twee keer op 1 dag het centrum in moet. En ik zie hem al bedenkelijk kijken. Onze persoonlijke gedachtengang was… ergens in sept… maar nu vroeg ik, omdat 3 okt, ineens een bijzondere datum is.. voor ons persoonlijk… ben ik voor 3 okt. thuis? Of moet ik … Zijn woorden… ik weet het niet! Neem maar mee! Pak maar in!
Sowieso moet ik nog even mee terug, want morgen ga ik hier naar de tandarts, maar dat is voor een volgend blog.
Ik moest dit gewoon even kwijt zo… sorry voor het lange verhaal. tot heden was ik niet zo bang voor corona, nu nog niet, maar ik ga eerlijk zijn… er gaan alarmbellen af bij het idee dat ik straks dagen alleen in Almere moet rond scharrelen eventueel. Want, ook mijn dochter werkt nog altijd thuis! Mijn schoonzoon rijdt op de stadsbus, maar afgeschermd met mondkapje… zij zijn veilig, ze houden zich veilig…
En dan nog het nieuws gisteravond… bij thuiskomst te Drachten… mensen wassen hun handen minder vaak… illegale feestjes, ook jongeren. Ik voel mij hier veiliger in elk geval. Laat ik het voor nu daarop houden.
