Laatst kwamen wij terug uit Paessens-Moddergat en ik had op de heen weg dit al zien liggen. Met de mogelijkheid tot stoppen zelfs. Dus vroeg ik of dat kon, en dat kon. Suikerbieten! Natuurlijk had ik de boeren bezig gezien maar zo’n berg zien liggen was al enige tijd geleden. Waar ik als kind in deze tijd van het jaar elk jaar met suikerbietenbergen geconfronteerd werd. Mijn opa werkte namelijk op de Suikerfabriek van Halfweg/Zwanenburg, ja ook een tweelingdorp 😉
Voor mij, deze berg te zien liggen, slechts 1, waar in de Haarlemmerliede polder om de zoveel meter soms leek wel zo’n berg kon liggen, laat staan al die vrachtwagens die af en aan reden, was het een beeld wat gewoon was, tijdelijk, meestal in oktober de start, tijdens mijn herfstvakantie kwam ik dan alweer in de stank terecht van de bietencampagne. (die geur mis ik nu overigens, memories.)
In de herfstvakantie mocht ik meestal een aantal dagen naar opa en oma toe. Mijn opa die met de VUT ging toen ik een jaar of 5 was denk ik, of iets later, ik weet nog vaag dat hij wel werkte, maar de VUT dus, was thuis en elke dag schilde hij aardappelen voor oma. Deze werden vlak voor de koffie geschild vanuit zijn stoel, en in een emmer met water in de kelderkast gezet. De schil, hij had een speciaal mesje, was flinterdun, daar kon je doorheen kijken, en ook nog aan 1 stuk zonder breuken erin. Ik kon er echt naar kijken en mijzelf verwonderen als kind en later ook nog, toen ik wat ouder werd.
Dit is het mesje dus, in het Westen des lands niet te vinden trouwens. En ik weet nog, dat mijn opa elk jaar toen mijn kleine oma nog leefde (mijn overgrootmoeder, zijn moeder), dat we elk jaar even langs een oude schoolvriend van opa gingen die een winkel van allerlei had in Steenwijk geloof ik. Daar haalde mijn opa dan direct deze mesjes, kocht er een aantal. En echt ik ben jaren in de veronderstelling geweest dat hij dit 1x per jaar deed. Ook al woonde er nog meer familie in Friesland, waar mijn opa en oma eventueel logeerden op andere data in het jaar. Wist ik veel!
Mijn opa schilde er lustig op los in elk geval. Natuurlijk kwam er een dag ooit, lang, maar dan ook lang geleden, dat ik mijn opa vroeg tijdens het schillen van de aardappels. ‘Opa, hoe komt het dat je ze zo dun kunt schillen en de schil heel houden?’
Mijn opa zat te glimlachen, wilde wat zeggen, maar 1 van mijn ooms was er ook bij. En het was mijn oom die antwoord gaf… ‘Jouw opa zat elke bietencampagne de suikerbieten te schillen.’
Het werd stil, ik zag de lach wel, de pretogen, maar wist ik veel? Ik was een jaar of 7 a 8 denk ik he!
Voelen jullie het al aankomen? Ik heb dus jarenlang geloofd dat mijn opa tijdens de bietencampagnes zo had gezeten, met zijn mesjes en suikerbieten en de grote witte emmers….
(mijn opa was dus machinist, en tijdens de campagnes 1 van de belangrijkste mannen op de fabriek met zijn mede machinisten natuurlijk, maar ja… dit beeld bleef…)
Wil jij nu ook dit mesje in huis hebben? Nee, ik verdien er niets mee, noch weten zij dat ik erover schrijf, het punt is ook, dat ik dit mesje jarenlang, maar dan ook echt in 20 jaar niet meer gezien heb of langer zelfs. Toen ik bij Liefste de keukenlade pen trok, zag ik er twee liggen… verroest en al… mij hart sprong op, en ja, ik gebruik ze elke dag, want ze zijn echt super! ~klik dan hier~ En denk erom, ik heb het expliciet over dit mesje! Ik zag al dat er een hele serie bestaat inmiddels, niet intrappen! DIT mesje dus. ~klik~
Ben jij weleens in de maling genomen door iemand wat je jarenlang hebt geloofd?
