Holwert: Eindelijk! Bij de kwelder(s)

Zo dan, eindelijk bij de laatste reeks van deze roadtrip, en eindelijk bij de kwelder(s) aangekomen waar je ook kunt zitten, en zelfs de kwelder op kunt lopen. En op de bovenstaande foto, voor wie goed kijkt, ik blijf het altijd mooi vinden, in de verte de boot.. net of deze op land ligt.

Natuurlijk kijken jullie al dagen naar de kwelders bij Hallum, Ferwert en nu bij Holwert aan, maar toch… dit blijft bijzonder om in het echt te zien, en ook te kunnen lopen.

Een kwelder (ook: gors, groeze/groes, schol of schor(re), de verschillende namen zijn regionaal) is een begroeide buitendijkse landaanwas die bij een gemiddeld hoogwater niet meer onderloopt. De wetenschappelijk naam voor het natuurtype dat op een kwelder kan ontstaan is Puccinellion maritimae (=zilte graslanden). Alleen bij erg hoge waterstanden komt hij blank te staan. De term wordt ook wel gebruikt voor een onbedijkte aangeslibde kleibank.

Bij het onderlopen van een slik tijdens vloed, blijft er telkens wanneer het water wegloopt wat nieuwe modder liggen. Hierdoor ontstaat de kwelder, die langzaam maar zeker steeds droger wordt. De laagste delen van een kwelder worden gevormd door geulen, slenken en kreken. Een kwelderwal is een hogergelegen deel van een kwelder, waar bij overstromingen vaak grover materiaal werd afgezet. Een voorbeeld hiervan zijn de kwelderwallen van de oude Middelzee in Friesland. De kwelderwallen zijn te herkennen doordat hierop de dorpen ontstonden.

Bijvoorbeeld de gordel van dorpen Hijum, Hallum, Marrum, Ferwerd, Blija en Holwerd. Kwelderwallen worden verder gekenmerkt door akkerbouw omdat de grond lichter (zandiger) is dan de overige kweldergronden.

Kwelders zijn een van de belangrijkste voedsel-, rust- en broedterreinen van vele soorten wad- en zeevogels. Ook veel vis paait aan de randen van de kwelders. De zoutwatermoerassen zijn een kraamkamer voor veel vis. Op de hoger gelegen delen die nog zelden onder water komen, leven in het supralittoraal twee voor dit biotoop heel karakteristieke slakkensoorten: het gewoon muizenoortje en gray’s kustslak.

Aldus de bron van Wikipedia ~klik~ 

En de laatste foto die ik nam op deze ene dag toen in juni 2018.

Het was een mooie trip, die ik zeker een keer opnieuw zou willen doen. Dat komt vast een keer goed, er zijn nog zoveel wensen en plannen, maar nul beloften gemaakt 😉 Niets meer veranderlijk dan een boogschutter, en het kan van ooit een keer naar ineens, verwacht het onverwachte keren… Ga je mee Suus? We gaan nu…

En ja… heel vaak zeg ik ja, natuurlijk zeg ik ja, en laat mij leiden door het onverwachte, heel vaak komt dat heel mooi uit… ~zoals hier bijvoorbeeld~ 

Voor nu, is het tijd om weer eens te gaan fietsen denk ik, of opnieuw de archieven in te duiken voor de volgende ronde aan blogs.