Jarig! 25 jaar: Een kwart eeuw oud

Vandaag 25 jaar geleden was ik onderweg naar het ziekenhuis rond dit tijdstip (even voor 10 uur in de ochtend). Mijn moeder bracht ons, mij en mijn ex man en mijn schoonmoeder kwam er later ook bij.

Ik moest ingeleid worden, na een hele nacht met weeën, die om de 5 minuten kwamen en gingen, soms zelfs minder tijd ertussen, maakte dat ik in de ochtend dacht, dit gaat goed zo. Maar nee! Voorweeën, heb je van alles besproken en gedaan tijdens zwangerschapsgym, met de verloskundige, maar voorweeën kwamen daar niet in voor. Ik had nog maar 2 cm ontsluiting in de vroege morgen terwijl ik echt de hele nacht onder de douche had gezeten al, tig keer naar de wc was geweest om te plassen en niet kon slapen.

Ik was niet blij, zo bang als wat, er moest een naald in mijn pols, in mijn arm! Dat wilde ik eigenlijk niet, maar goed ik had weinig keuze. Toen was het nog zo, slijmprop verloren? Dan moet het wel binnen 24 uur komen, iets wat nu alweer veranderd is heb ik opgemerkt.

In het ziekenhuis werd ik geïnstalleerd, op een eigen kamer, wel zo prettig en ik had van tevoren gezegd dat mijn moeder en schoonmoeder erbij mochten zijn. Bepaal dit NOOIT van tevoren!  😉 Op het moment supreme, wilde ik dat niet, ik wilde dat het intiem was, samen met mijn man, samen ons kindje op de wereld zetten, maar wat was ik moe.

Het infuus wilde niet, ik zag de naald en my God! Mijn verloskundige was er nog niet en 1 van de gynaecologen kwam binnen zetten. Hij zou het wel even doen. NOT. Het lukte hem niet. Same old, same old, hij kon mijn aders niet vinden, en ik stribbelde tegen om dan ineens te horen, ‘haal de anesthesist maar van de OK!’

What the F…???

De anestesist bleek een boom van een kerel, van Surinaamse afkomst, zo sprak hij ook, en bij binnenkomst zei hij direct: ‘Zo meisje, kom ik jou eens even lekker pijn doen!’

Foutje bedankt, ik ging in een crisis bij het horen van die woorden en zien dat hij net de deur in kon komen qua lengte, djiez! Al gauw zag hij dat dit grapje fout was en stelde mij gerust, althans dat probeerde hij. Hij keek naar mijn pols en zei dat de gynacoloog er een zooitje van had gemaakt, mijn hele pols was al blauw van het misprikken. Dus hop andere arm. ‘Kindernaaldje?’  Hoorde ik hem ook roepen, ‘waar was hij mee bezig!’

Hij pakte een nieuwe naald, groter en deze werd gezet, met pijn en moeite, alhoewel, hi liet hem er wel in 1x inglijden en ik werd aan de opwekkers gelegd. Ik was moe, zo moe, ik dacht rust, nu kan ik slapen.

Not!

Ineens hoorde ik iemand zeggen, ja ze mag een injectie! Verpleging, dan kan ze slapen nog even voor het echt begint. ‘En waar gaan we die zetten dan? In het been.’ Was het antwoord en voor ik he wist zag ik nog een naald aankomen. Ja daaaaaahaaaaag! En ik zette mij schrap, ze wilde prikken maar ik had mijn spieren zo strak gezet dat ze er niet doorheen kwam. De naald was krom. En ik lag daar half om half weg te vallen en zei ineens: ‘Ik heb nu toch een infuus? Daar kunnen jullie het toch in mee spuiten?’

Ik keek ER, was dat er al? Volgens mij wel, hahahaha Ze pakten het advies op, of mijn wens en spoten het mee in het infuus, pfffffffffff nu kon ik slapen.

En ik heb geslapen, zelfs tijdens de persweeën, ik heb mijn eigen moeder de kamer uit geschreeuwd omdat ik mijn man weer aan mijn zijde wilde, (iets wat ik nu erg jammer vindt, maar in oerkracht, komen er soms dingen uit die je graag anders had gezien).

Ik denk dat ik een middle class bevalling heb gehad als ik de verhalen zo lees, niet licht, niet zwaar, maar anders, anders dan ik ooit in mijn hoofd had, hoe ik het had gewild.

In de avond van 6 mei, om 19.32 uur, werd mijn meisje geboren, en toen moest ik direct mijn moeder aan mijn zijde hebben, het was druk in het ziekenhuis, mijn dochter was niet de enige, ik heb de verloskamer nooit gezien, omdat deze telkens vol lag, er waren er maar twee. Een moment, waar je veel weer vergeet, en wat ik nu nog weet, is veel meer dan dit, natuurlijk, maar voor nu.. Is dit even genoeg. wie weet vertel ik volgend jaar het midden stuk van mijn bevalling ooit, dan wordt het 26 jaar, maar vandaag is mijn dochter 25 jaar oud!

Een kwart eeuw! Wat gaat de tijd toch snel!

Wil je nog foto’s zien van mijn dochter door de jaren heen? ~klik hier~ dat is wat ik vorig jaar plaatste.

Vandaag ga ik even een feestje vieren. Tot Ooit!