Vloeken

Klaproos, wil dat ik nu eens goed ga vloeken.

Ik kan dat niet, vloeken en tieren, ooit misschien wel, maar nu niet. Die tijd is over, en zelfs tranen vloeien nog altijd lastig en moeilijk. Vandaar de keelpijn ook.

En arme Roos afgelopen vrijdag, keer op keer het verhaal, en zoveel meer, we hebben ook gelachen hoor, en ze heeft oude blogs die ik nog op of in Word heb staan gelezen, van mijn beide oude blogs van vroeger. Heb je dat nog? Ja, want vroeger schreef ik mijn verhalen altijd in Word voordat ik ze publiceerde. Kortom een hele history ook al is web-log verdwenen, soms zelf met datum.

En ze zei: Dit moet je uitgeven! Als Hij dat ook al heeft gezegd, Suus! Dit is mooi!

En bij deze, ooit al op web-log gestaan, laat ik jullie een oud verhaal opnieuw lezen.

DE SPIN

Langzaam weeft Hij een web. Rosa is blij met dat web, het geeft haar veiligheid, het voelt vertrouwt. Hij is haar spin, Hij neemt al haar gedachten over. Het neemt al haar emoties mee, als Rosa weer even ontladen moet.

Vandaag was weer zo’n spinnendag. Rosa wist het zelf nog niet Ze is net wakker. Daar kwam haar Spin binnen lopen. Ze had alleen de was nog maar opgehangen en zat aan haar eerste kop koffie. Even een knuffel, al Zijn armen zichtbaar en onzichtbaar om haar heen. Even douchen, gelukkig had ze dat gisteravond laat al uitgebreid gedaan. Even een wakker worden douche was voldoende. Ze kleedt zich aan en dan trekt ze haar laarsjes aan onder haar lange rok. Haar beenwarmers hoog opgetrokken, zeer grappige met veters, best sexy. Haar spin gaat met haar mee, de hond even uitlaten.

Samen dwalen ze door het park. De spin houdt Rosa’s hand vast en zij die van haar spin. Anders dan normaal praten ze wat over de wereld, dingen die Rosa bezig houden, meer dan ze toe wil geven. De spin laat haar praten maar geeft haar ook antwoorden. Prachtige antwoorden. Heerlijke antwoorden en dan zijn ze ineens weer thuis. De spin ontfermt zich over de hond, de nazorg en Rosa zet een potje thee. Samen nog even op de bank en nog steeds word er gepraat, het voelt zo goed en dan neemt Rosa haar spin mee naar de slaapkamer. Het web is al geweven, Rosa geeft zich over aan haar spin.

Uren verstrijken, Rosa voelt tranen lopen, haar spin veegt ze zachtjes weg, kust ze weg maar laat ze ook over haar gezicht heen lopen. Het is ontlading, emoties die Rosa niet eens door had, even alle vuil eruit en daarna ziet Hij de glimlach alweer op haar gezicht komen. Momentopnamen maar zo belangrijk. Meditatie is het, zo intens, de hoogtepunten worden met gemak bereikt, Rosa is zeer ontspannen dankzij haar spin en het grote web waarin zij zich mag bewegen. Een heel groot web, een heerlijk zacht web met prachtige ritten verzekerd als Rosa langs één van de zijdeachtige draden zich laat afzakken of opklimt.

Rosa’s spin moet weer gaan, Rosa laat haar spin los, slechts met één zijden onzichtbare draad houdt Hij haar vast, altijd en overal, waar zij ook gaat, haar spin is altijd dicht bij haar. Rosa is een zeer gelukkige vrouw die nog hoog in de wolken verkeerd, dankzij haar zeer geliefde spin.

Telkens weer.

Fijne zondag iedereen.