Misty day

Fysio, zei ik gisteren, en het was mistig, het weer was nevelig en prachtig mooi. Tijd om eindelijk weer eens mist foto’s te maken, de planning. Even naar fysio, camera mee, om daarna lekker een stuk te gaan fietsen, misschien wel dezelfde route als ik afgelopen zondag heb gemaakt of verder.

Het liep anders….

Vrolijk stapte ik mijn fiets op genoot direct al van het idee, om even erop uit te trekken. Ik fiets weg vanaf mijn box en ik fiets normaal het pad af, afslaan en dan komt er voor mij een scherpe bocht aan, of ik pak het hoofdfietspad richting grote stad of zwembad, of ik pak de auto rotonde om boodschappen te doen of ik duik meteen met die scherpe bocht linksaf. En Linksaf moest ik. Het ging goed tot ik dus het fietspad opdraaide.

Ik heb ontzettend geluk gehad dat het om een vrij scherpe bocht gaat, die ik al bijna 23 jaar maak en dus heel zelfverzekerd aan het doortrappen was, je kent elke cm en je kent je fiets. Alleen bleek, dat hier dus ijzel lag, echt slechts een klein stukje wat onzichtbaar was ook, het wegdek zag er heel normaal uit. Sterker nog, lopend had je het niet eens in de gaten?

Ik vloog dus van mijn fiets af maakte een halve draai, mijn fiets vloog over het ijs de andere kant op en ik kwam dus op mijn linkerknie terecht, meteen pijn natuurlijk, gezien mijn knieën zwakke plekken zijn. Dit alles direct naast de kapperszaak. Ik dacht nog, nu zal er wel iemand aan komen rennen om mij even te helpen. Nul, noppes nada, terwijl ik achterop keek, zag ik toch duidelijk een kapster al bezig die moet het gezien hebben!

Zo bleek ook dat mijn karate training van lang geleden alsnog zijn vruchten af heeft geworpen want je leert om te vallen. En mijn val was dus nul op handen en polsen maar ik liet mij rollen, vandaar de knie, ook niet handig, maar het was een fractie van een seconde. Ik wist echt niet wat er gebeurde tot ik de pijn voelde op mijn knie. Ik ging rechtop zitten, trok mijn benen op, maar ik dorst niet op te staan, de knie voelde heftig. En nu? Ik ben zeker een paar minuten blijven zitten, steunend achterover op mijn handen, mijn knieën opgetrokken, even nadenken. Om dan te besluiten dat ik het beste rechts om kon draaien om dat been wat ongeschonden was te gebruiken om op te staan. Dat lukte dus en daar merkte ik dus ook, dat ik er normaal kon lopen, dat de gladheid eigenlijk amper was.

Ik pakte mijn fiets op, mijn stuur stond natuurlijk uit het lood, maar ik ben lopend het wandelpad opgegaan waar meer grind ligt of meer ruw wegdek, daar mag je eigenlijk niet fietsen maar ja ik had mijn afspraak. En wat is meer ideaal nu dan ook direct naar de knie te laten kijken. Dat was volgens mij erger dan ik kon zien, mijn spijkerbroek was nog wel heel, wel geschampt. Ik stapte rustig op en fietse iets meer rustig en voorzichtig naar mijn peut om te hopen dat ik nog op tijd was, dat was ik.

Vriend J. zegt al elke keer, zolang hij mij kent, dat ik schijnbaar de tijd stil zet, ik ben namelijk altijd op tijd, hahaha Dat laten we verder in het midden 😉 Ik ging de zaal op om daar mijn broek even te laten zakken ik was nog alleen, en ja, het was erger dan ik dacht, mijn hele knie lag open bloederig en wel met een schaafwond, of van een schaafwond en daaronder werd het al blauw. De assistent die dezelfde naam draagt als mijn peut heb ik altijd lol mee, en die kwam even kijken. ‘kom jij na de behandeling hier maar even bij mij, gaan we even schoonmaken bla.

Ja, dat was goed geregeld, sterker nog, de extra behandeling komt op 0 kosten, cadaeutje van de zaak zei hij. zo lief, verder als het op gaat zetten ijspacks, maar tot nu toe gaat het goed, het prikt alleen, en natuurlijk, ben ik even in slaap gevallen laat in de middag even, op de bank, en dan is het stijf. maar ik kom er wel doorheen.

Wel ben ik op de terug weg lopend terug gegaan en de plus zit ernaast dus meteen ook even heel veilig nog wat groenten etc. gehaald en kattengrit om zo zeker te zijn dat als ik morgen wakker wordt en het vaak even erger is dan de dag dat het gebeurd is, binnen kan blijven, want de trap, die doet wel zeer.

Ondertussen op de terug weg alsnog mijn tijd genomen, ik mocht natuurlijk niet verder fietsen nu van mijn peut, als je dat maar uit je hoofd laat! Dus op de terugweg al lopend fiets aan de hand boodschappen in de fietstassen zo nu en dan even de tijd genomen om de bovenstaande foto’s te nemen.

Ik ga nu slapen, en ja om mijn spieren in vorm te houden heb ik even wat ingenomen, in de hoop dat ik soepel wakker zal worden morgen.

Overigens wil hij mij wel volgende week alweer terug zien, en hoef ik technisch gezien pas donderdag weer de deur uit, naar mijn zonnetraaltjes. het komt goed, ik ben aan het balansen tussen been omhoog en in beweging te blijven al, loop ik rondje door het huis heen.

Ik zeg welterusten en tot snel!