Costa Brava 2 – bij aankomst

Terwijl wij opstegen vanuit Nederland wisten we nog niet dat het zou gaan gonzen van de geruchten bij het landen. Een staking. Eentje met zeer grote gevolgen. Het is een staking die ik voor altijd zal onthouden, omdat wij er best wel last van kregen. Vijftien dagen Costa Brava betekent voor mijn ouders dat zij het gereserveerd hebben om een auto te huren. Zodat wij als vrijzinnige familie onze eigen wegen kunnen uitzoeken en bepalen, vooral alle kanten op kunnen vanuit de kustplaats. Ook het binnenland in natuurlijk. Vijftien dagen auto plezier, of nou ja, 10 dagen zeker was de bedoeling.

Het station

Eenmaal in het appartament bleek dat het wel voor 4 personen was, maar dan wel met één slaapkamer en 2 banken die als bed konden fungeren in de woonkamer, het balkon was ook eerder en meer voor 2 personen bedoeld dan 4. Oké, mijn ouders hebben nog geprobeerd om een grotere kamer te vinden binnen het appartementen complex, maar dat lukte hen dus niet. Jammer maar helaas, het mag de pret niet drukken! Ik en mijn dochter sliepen dus in de woonkamer, zo hoort dat nu eenmaal. Direct wilden mijn ouders ook een auto regelen, maar de geruchten waren luid en duidelijk.

Llorret de Mar, station, de lokale bevolking

Een Staking der vrachtwagens in verband met de olieprijzen. Ze blokkeerden de grens ergens in Frankrijk al en precies waar wij zaten ging het op slot. Er kwam geen olie of benzine meer de grens over. Paniek! Want hoelang zou dit duren en daarmee, ging Spanje hamsteren. Er kon geen auto meer worden gereden en wij konden al helemaal geen auto huren. Daar zit je dan, en nu? Het ging zover die geruchten, dat het zelfs mogelijk was, dat er geen vliegtuig meer in of uit Spanje kon komen of vertrekken. Ondertussen deden wij boodschappen lopend bij de Carrefour best wel een eindje lopen, en daar waren de watermeloenen heel goedkoop. Een dag of 2 later kostte dezelfde meloen ineens 7 euro in plaats van maar 1 of 2 euro per stuk.

Strand, bootje, kasteel

Voor het eerst van mijn leven zou ik mee gaan maken hoe het is om op vakantie te zijn zonder een eigen vervoersmiddel. Dit is niet helemaal waar, ooit in Oostenrijk waren we ook met de bus maar toch anders geregeld, excursies zaten bij de reis in begrepen. Nu zaten we zonder excursies in een prachtig land en zonder auto. Gelukkig kent de Costa Brava een lijn per trein die heel ver uitstrekte en in elk geval zeker tot Barcelona ging en weer terug tot aan de bergen. Het was even een domper maar al gauw pakten we onszelf bij elkaar en leerden we met de trein om te gaan. Santa Susanna had gelukkig zelf ook een station wat bijna elke dag ons vertrekpunt zou worden om overal heen te gaan en gewoon te doen wat we wilden doen maar dan aangepast.

We zijn geen strandliggers, juist niet, dus wandelen maar!

Het minpuntje was wel, dat ook de inwoners langs de kust die gewoon moesten werken, ook per trein moesten reizen nu. De treinen zaten dus elke dag op elk tijdstip vol, met toeristen maar ook de locale bevolking.

We besloten met elkaar om op dag één richting Llorret de Mar te gaan, even testen voor we verder zouden gaan. En dit stukje moesten we ook nog na de trein per bus afleggen. Het enige stukje waar een bus bij kwam kijken.

Laddertje

Zee… ruïne

Heb jij dit weleens meegemaakt? Dat je op vakantie ging en heel land ondervind dat er bijna niets meer is in de supermarkten en geen auto’s op straat rijden? Of een andere calamiteit