Picasso

Op het moment dat ik stopte met bloggen in 2012 wist ik nog niet wat ik allemaal zou gaan meemaken. Een heleboel kan ik nu achteraf zeggen. Zo kreeg ik mijn eerste echte solo expositie in Hilversum (waarover later meer). En zo ook, woonde mijn dochter ineens samen en had een jonge dame als huisgenoot. Luna genaamd. Een poes natuurlijk. Zij werd zwanger en daar kreeg madame 4 kittens. En ja, als er dan een nestje is, binnen familie, waar ik al ruim een jaar katloos was omdat ik mijn Felix te jong voor mijn gevoel in moest laten slapen, kon ik niet anders dan een kitten reserveren. Twee eigenlijk, de poezen in het nest zou ik nemen, ik had ze zelfs al een naam gegeven. Sissi en Romy was de bedoeling. Jullie snappen het al, het ging niet goed!

Picasso op mijn oude laptop, onderdeurtje. Laptop is A4 formaat namelijk.

Op een avond belde mijn dochter in tranen op, er was net een kitten in haar hand overleden, waarom? Mysterieus, en tot op de dag van vandaag is dat zo. Ze waren nog zo jong dat een dierenarts hier in onze stad dan nog weinig doet. Ze moeten die eerste 6 tot 8 weken overleven om dan verder te gaan met de kittens, inentingen etc. Nog geen 48 uur later, stierf er een tweede kitten, en toen dacht ik. Breng mama Luna maar hier met de andere 2 overgebleven kittens, ik had namelijk alle tijd, een flat en vooral alle tijd om mij bezig te houden met opletten, voeren en verzorgen. het werd een kittenrescue. Eenmaal hier, werd mama Luna al snel wat rustiger met de twee over gebleven kittens erbij. Maar ook kitten nummer 3, stierf dit keer in mijn handen, nog altijd mysterieus. En overleg met de dierenarts had weinig zin.

Picasso in de houdgreep bij mama Luna

Nu had Luna nog maar 1 kitten over, de kleinste, en bij aankomst de zwakste, zo leek het. Hij wilde amper eten en drinken, gaf amper sjoege. En ineens, na een paar nachten de kleine zelf te cocoonen tussen mijn borsten, en dan slaap je niet hoor, jezelf als couveuze te gebruiken. Luna die dat absoluut accepteerde en zelf naast mij sliep in een poppenbedje die ik nog had staan, opgemaakt en wel naast mijn bed. Dit is nu Picasso.

Picasso die zich uitrekt, juli 2012

Picasso is de enige die overbleef en die ik eigenlijk niet had uitgekozen, maar zoals het gaat bij ons. De katten die komen, komen meestal op een bijzondere wijze, we halen of kopen ze niet zelf, ze komen gewoon op onze weg. En zelfs bij kiezen, wil dat nog niet zeggen dat dit dan degene is die echt bij je komt. Omdat Picasso als enige overbleef, bleef Picasso dan ook bij mij. Geen twijfel mogelijk! De foto’s die jullie zien, zijn van juli 2012, Picasso is van half juni 2012, kortom een week of 4, en dus te klein. Nou dat is wel veranderd in de tussentijd.

Picasso de hangjongere, let maar op!

Een dominante kater, welke mij als mama ziet omdat ik hem samen met Luna heb opgevoed, in zijn ogen dan. Kortom, hij gebruikt zijn nagels, kan boos zijn en bijt ook best hard bij tijd en wijle. Tegelijk is het ook spelen. Maar soms? Moet ik echt mijn hand als een klauw opheffen en mijn nagels laten voelen. Dan springt hij weg, gaat op een paar meter afstand van mij vandaan zitten. Kijkt dan heel boos naar mij en schud zijn kop even met zo’n blik. ‘Oké, jij hebt gewonnen, jij bent nog even de baas in huis.’

En op veel meer andere momenten, hij is ‘nog’ geen schoot of knuffelkat, echt niet, komt hij ineens bovenop mij springen om dan een zachte ‘mieuw’ te laten horen, alsof hij weer kitten is, spint, knort en praat, duikt als het even kan in mijn oksel, probeert of hij nog onder mijn jurk past of trui, maar nee, daar is hij nu bijna 3 jaar oud, te groot voor. Om dan, bij mijn benen te gaan liggen, en daar dan maar te nestelen.

Toen ik het kussen van dit oude bankstel weghaalde, hangjongere

Dat ik hem Picasso heb genoemd is vooral omdat ik vond dat ik als ‘kunstenares’ een echte schilderkat hoor te hebben nu. ~vette knipoog~ Het wil ook absoluut niet zeggen dat ik Picasso de echte kunstenaar als een absoluut favo kunstenaar vind. het kwam gewoon zo uit, ik had hem ook Monet kunnen noemen of Manet, of Gaugain… Maar op dat moment was ik even vooral met Picasso bezig, de man, de kunstenaar, de stier en het meisje vooral, zoals mijn gravatar laat zien. Daar heb ik iets mee. Wel is er al een documentaire op Ned2 geweest over Picasso, zijn leven en zijn werk, je had Picasso’s kop moeten zien toen hij in drie verschillende talen zijn naam hoorde, hahaha Hij is maar omgedraaid terwijl ik keek en luisterde, naar de slaapkamer geslopen om daar te gaan pitten.

Picasso vandaag de dag! HELLO!

Ik ben persoonlijk absoluut een kattenmens, honden kunnen op zijn tijd ook leuk zijn, heel soms. 😉

En jij, wat vind jij leuker, ben jij meer van de katten of de honden? Of misschien een totaal ander huisdier.